مازه‌لیر نام روستایی در نزدیکی شهرستان مارگون در استان کهگیلویه وبویراحمد است، روستایی که سایه بلند محرومیت با آب و خاک آن آمیخته است.
به گزارش حقوق بشر در ایران به نقل از مهر، با گذشت نزدیک به چهار دهه از انقلاب اسلامی و شعار سازندگی در دولت های متفاوت، مازه‌لیر هم‌چنان آب ندارد، برق ندارد، بهداشت کافی ندارد و نبود گاز و خطوط ارتباطی رنج زندگی را بر دورافتادگی این روستا می‌افزاید. نبود امکانات اولیه سبب شده تا تحصیل و دریافت امکانات فرهنگی برای کودکان به رویایی بزرگ و دور از دسترس تبدیل شود، بیشتر ساکنان روستا از کودک تا پیر بی‌سوادند و یا از توان خواندن و نوشتن اندکی برخوردارند. کودکان مازه‌لیر از صبح تا شب در کنار مادر و پدر به کشاورزی، کار خانه و پیمودن راه برای آوردن آب سپری می‌کنند. تفریح، واژه‌ای ناآشنا برای جوانان این روستا است. اوقات بیکاری جوانان مازه‌لیر به خیال، کشاورزی و بیکاری می‌گذرد، کشاورزی‌ای که در سایه هولناک خشکسالی زندگی و انگشت‌شمار انگیزه ماندن در روستا را نیز از آنها می‌گیرد.
جاده منتهی به روستا راهی خاکی و سنگلاخ است که هنوز از جریان عمران و راه‌سازی بهره‌ای نبرده. جاده‌ای که روستاییان آن را با پای پیاده، اسب و الاغ و در صورت خوش‌اقبال بودن با پرداخت هزینه زیاد با نیسان یا موتورهای در حال عبور از منطقه می‌پیمایند.
بیشتر جمعیت روستا مهاجرت کرده‌اند، نبود بهداشت و آب بهداشتی، امکان سوادآموزی، شغل و درآمد از مهم‌ترین دلایل مهاجرت روستاییان با وجود علاقه آنها به زندگی در مازه‌لیر است و از این میان، تنها سیزده خانواده شرایط دشوار زندگی را بر دوری از زادگاهشان ترجیح داده‌اند.
به دلیل ناهموار بودن زمین‌های اطراف روستا، کشاورزی امکان‌پذیر نیست و روستاییان با دامداری منابع غذایی و اندک درآمد خود را تامین می‌کنند، برخی از ساکنان روستا تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی هستند و برخی نیز با دریافت یارانه دولتی گردش ضعیف چرخ اقتصاد را در روستا تجربه می‌کنند.
اندک جمعیت باقی‌مانده در روستا به دلیل ناهموار و دور بودن راه‌های ارتباطی مازه‌لیر با روستاهای اطراف، به شیوه عشایر زندگی را پشت سر می‌گذرانند، آنها بخشی از زندگی خود را دور از خانه‌های خشت و گِلی مازه‌لیر، در کنار جوی یا چاه آبی می‌گذارنند که بتوانند از آن آبی برای آشامیدن تهیه کنند، آوردن آب بیشتر به دست زنان و دختران روستا با الاغ انجام می‌شود.
مازه‌لیر، نمادی از محرومیت است که در فاصله‌ی زیادی از ساده‌ترین امکانات زندگی، به آرامی رو به فراموشی است و روزهایی نه چندان دور تنها واژه‌ی محرومیت یادآور این روستا در جغرافیای ایران خواهد بود.
