ضرب و شتم رضا نورزوی، زندانی سیاسی در زندان تهران بزرگ

حقوق بشر در ایران  – امروز چهارشنبه ۲۰ اردیبهشت ماه ۱۴۰۲، رضا نوروزی، زندانی سیاسی محبوس در تیپ ۴ زندان تهران بزرگ مورد ضرب و شت قرار گرفت. 

به گزارش حقوق بشر در ایران، روز سه شنبه ۱۹ اردیبهشت ماه ۱۴۰۲، رضا نووزی، زندانی سیاسی محبوس در تیپ ۴ زندان تهران بزرگ، با توجه به عدم رعایت اصل تفکیک جرائم از سوی یکی از زندانیان جرائم عمومی مورد ضرب و شتم قرار گرفت. رضا نوروزی، در حال تحمل احکام حبس تعزیری ۵ ساله خود هستند. 

عرفان کرم ویسی، وکیل دادگستری ضمن اعلام این خبر در صفحه شحصی خود نوشت:”ساعاتی پیش موکلم، رضا نوروزی، در تیپ ۴ زندان تهران بزرگ مورد حمله ی یکی از زندانیان قرار گرفته است؛ با مداخله ی سایر زندانیان از وقوع اتفاق ناگواری جلوگیری شده است. مسئولیت هرگونه اتفاقی برای ایشان و نیز میثم دهبان زاده و مجید روشن نژاد با مسئولین این انتقال غیر قانونی است.” 

لازم به اشاره است، رضا نوروزی، در تاریخ ۱۳ اردیبهشت ماه ۱۴۰۲، به همراه ۲ زندانی سیاسی دیگر، زندان رجایی شهر کرج، بدون اعلام قبلی به تیپ ۴ زندان تهران بزرگ منتقل شدند. 

رضا نوروزی، در تاریخ ۲۶ اردیبهشت ۱۴۰۰، توسط نیروهای امنیتی در تهران، بازداشت و پس از انتقال به یکی از سلولهای انفرادی واقع در بندهای امنیتی زندان اوین و طی مراحل بازجوئی در تیر ماه همان سال به اندرزگاه ۴ این زندان منتقل شد.

با آغاز مراحل دادرسی، رضا نوروزی توسط شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به ریاست ایمان افشاری با اتهامات(اجتماع و تبانی به قصد برهم زدن امنیت کشور) و (فعالیت تبلیغی علیه نظام) در مجموع به تحمل ۱۰ سال حبس تعزیری محکوم شد. این حکم در دادگاه تجدیدنظر عینا تائید و با اعمال ماده ۱۳۴ مجازات اسلامی تحمل ۵ سال حبس تعزیری برای وی لازم به اجرا شد.‌

لازم به اشاره است، رضا نوروزی، از بابت دیگر پرونده قضایی خود اواخر مردادماه ۱۴۰۱، توسط شعبه ۱۲۰۶ دادگاه عمومی کچویی به اتهام (اخلال در نظم زندان) به تحمل ۷۴ ضربه شلاق و پرداخت ۱۸ میلیون تومان جریمه نقدی محکوم شد. بخش دوم این پرونده با اتهام (توهین به رهبری) به شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران ارجاع شده است. 

این زندانی سیاسی، حدوداً اواسط مهر ماه ۱۴۰۱، از زندان اوین به رجایی شهر کرج منتقل شده بود. 

زندانیان سیاسی و عقیدتی محبوس در زندانهای ایران، با انواع و اقسام محرومیتهای و شکنجه دست و پنجه نرم می کنند. از یک طرف فقدان حق دسترسی به حقوق اولیه در دوران دادرسی و بازجویی و و از طرف دیگر نبود سیستم درست بهداشت و درمان برای زندانیان و عدم رعایت اصل تفکیک جرائم نیز در زندانهای ایران منجر به خطرات جانی برای این دسته از شهروندان شده است. 

اعتراض نسبت به سرکوب و اعمال فشارهای امنیتی و قضایی و فقدان شفافیت قضایی در روند دادرسی به پرونده های متهمان سیاسی ـ امنیتی از جمله مواردی است که در گزارشات دوره ای سازمانهای بین المللی مدافع حقوق بشر در امور ایران به دفعات مد نظر قرار گفته که از جمله آن در تاریخ ۸ فروردین ماه ۱۴۰۲، سازمان عفو بین الملل، در گزارش سالیانه خود اینگونه برخوردها با شهروندان را به شدت محکوم کرد. 

همچنین، جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد، در تاریخ ۱۹ اسفند ماه ۱۴۰۱، در گزارش دوره ای خود که مربوط به ۶ ماهه دوم سال ۱۴۰۱ خورشیدی بود در خصوص محرومیت شهروندان از حق دسترسی به وکیل مورد نظر خودشان در یک فرایند دادرسی، سرکوب و ارعاب گسترده بر علیه شهروندان را محکوم کرد. 

سرکوب آزادی بیان و ممانعت از انتشار عقاید و دیدگاههای مختلف در یک جامعه، ناقض ماده ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۱۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ است. در این مفاد قانونی بر حق افراد بر انتشار افکار، عقاید، نظریات و دیدگاههای سیاسی و عقیدتی بدون محدودیت مرزی تاکید شده است.