اعتراضات سراسری؛ محکومیت امیررضا حسینی به بیش از ۳ سال حبس تعزیری

حقوق بشر در ایران – امروز دوشنبه ۲۸آذر ماه ۱۴۰۱، شعبه ۱ دادگاه انقلاب شهرستان شهریار به ریاست قاضی برجسته‌ با صدور دادنامه ای امیررضا حسینی را به تحمل حبس تعزیری محکوم کرد.

به گزارش حقوق بشر در ایران به نقل از شورای صنفی دانشگاههای کشور، روز چهارشنبه ۲۳ آذر ماه ۱۴۰۱، امیررضا حسینی، دانشجوی رشته روانشناسی در دانشگاه آزاد واحد شهرقدس(قلعه حسن‌خان)، توسط شعبه ۱ دادگاه انقلاب شهرستان شهریار به ریاست قاضی برجسته‌ در مجموع به تحمل ۳ سال و ۷ ماه حبس تعزیری محکوم شد.

براساس این گزارش، اتهامات منتسب شده به امیررضا حسینی در این پرونده (اجتماع و تبانی) و (فعالیت تبلیغی علیه نظام) عنوان شده است.

همچنین، یک‌ منبع نزدیک به امیررضا حسینی به گزارشگر حقوق بشر در ایران گفت:”این دانشجو از بابت اتهام (اجتماع و تبانی) به تحمل ۳ سال حبس تعزیری و به اتهام (تبلیغ علیه نظام) هم به تحمل ۷ ماه حبس تعزیری محکوم شده است.”

به فرض تائید این‌ حکم توسط تجدیدنظر و اعمال ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی تحمل ۳ سال حبس تعزیری برای امیررضا حسینی لازم به اجرا خواهد شد.

لازم به ذکر است، امیررضا حسینی، در تاریخ ۷ آبان ماه ۱۴۰۱، در جریان برگزاری اعتراضات دانشجویی در دانشگاه آزاد شهرقدس (قلعه حسن خان) توسط نیروهای امنیتی بازداشت و پس از انتقال به بازداشتگاه وزارت اطلاعات واقع در زندان اوین و طی مراحل‌ بازجویی و بازپرسی سپس به زندان تهران بزرگ منتقل شد.

بازداشت و پرونده سازی بر علیه شهروندان در حالی صورت می‌گیرد که مطالبات جملگی مردم ایران به حق و برای دستیابی به حقوق شهروندیشان در راستای اصل ۲۷ قانون اساسی ایران است.

سرکوب آزادی بیان و اندیشه، ناقض ماده ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق  بشر  و ماده ۱۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ است که بر حق افراد بر انتشار آزادانه افکار و عقاید و نظریات و دیدگاههای سیاسی و عقیدتی تاکید کرده است.

بازداشت افراد بدون تفهیم اتهام فرد و عدم امکان دسترسی به وکیل برای متهم ناقض ماده ۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ است.

همچنین برخورداری افراد از حق روند دادرسی عادلانه از جمله حقوق سلب نشدنی است که در ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر به آن تاکید شده است.

اعتراف گیری توام با ارعاب و تهدید، ناقض در ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۷ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی و مصداق بارز شکنجه است.