مدافعان حقوق بشر خط مقدم سرکوب در ایران

حقوق بشر در ایران – فعال حقوق بشر به کسی اطلاق می شود که فعالیتهایی را در راستای افشاگری و مرتبط با حقوق شهروندی دیگر افراد بر مبنای اسناد بین المللی حقوق بشر که در ۳۰ ماده اعلامیه جهانی حقوق بشر که در تاریخ ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸  به تصویب رسید و همچنین میثاق بین المللی حقوق  مدنی و سیاسی که در تاریخ ۲۶ دسامبر ۱۹۶۶ به تصویب رسید انجام می دهد. اما چه حمایتها و پشتیبانی هائی از مدافعان حقوق بشر در طی سالهای اخیر از سوی سازمانهای بین المللی مدافع حقوق بشر صورت گرفته است؟ مدافعان حقوق بشر بی پناه ترین انسانهایی هستند که در عین آسیب پذیری ولی باز محکم و استوار برای برابری و دموکراسی واقعی تلاش می کنند. 

اما نکته حائز اهمیت در فعالیتهای مدافعان حقوق بشر بی پناه بودن این دسته از افراد هستند که سازمانهای مدافع حقوق بشر آن گونه که باید از آنها پشتیبانی نمی کنند و هر لحظه از زندگی این افراد توام با خطراتی جبران ناپذیر است که از طرف دولتها امکان دارد متوجه مدافعان حقوق بشر شود. در ایران و آنچه که به طور واضح مشهود است مدافعان حقوق بشر هیچگونه سپر امینی در مقابل رفتارهای امنیتی از طرف حکومت جمهوری برای مدافعان حقوق بشر وجد ندارد و در طی ۲۴ ساعات شبانه روز اخبارهائی از بازداشت و یا صدور احکام حبی و شلاق برای مدافعان حقوق بشر مخابره می شود. 

از آنجائی که ماهیت حکومت جمهوری اسلامی با توجه به ایدئولوژیک بودنش خشن و بر مبنای تفکرات رادیکال این حکومت شکل گرفته و باز از همه مهمتر افرادی این حکومت را هدایت می کنند که خود مذهبی هستند و از آنجائی که ادغام دین در سیاست همانند مثال خربزه و عسل می باشد لذا خروجی و یا نتیجه حاصله از حکومت فعلی ایران چیزی جز سرکوب, بازداشت, شکنجه, حبس و یا تبعید و سایر مجازاتها نیست. مدافعان حقوق بشر در ایران بی پروا و جانانه در مقابل موارد نقض حقوق بشر در ایران ایستادگی می کنند و در این میان این وظیفه سازمانهایی مثل سازمان ملل متحد است که دست روی دست نگذارند و فقط به تصویب بیانیه و قطعنامه در دفاع از مدافعان حقوق بشر بسنده نکنند و کارهایی عملی برای دفاع از این شهروندان در ایران انجام دهند. 

حمیدرضا تقی پور, فعال حقوق بشر

سران حکومت جمهوری اسلامی همانگونه که همه می دانند در انواع و اقسام جنایتها در داخل و خارج از ایران دخیل هستند و نکته حائز اهمیت این است که این افراد به راحتی و به بهانه سفرهای کاری در پوشش پاسپورتهای دیپلماتیک به تمام کشورهای دنیا سفر هم می کنند و هیچ سازمان و ارگانی هم جلو دار آنها نیست. اما در مقابل آن اگر یک مدافع حقوق بشر چنانچه به کشوری پناهنده شود و از طریق UNHCR قصد اسکان مجدد وی را داشته باشند فرد مذکور از هزاران فیلتر چک امنیتی و بسیاری دیگر از بگیر و ببندهای آن کشور برای پذیرش بعنوان شهروند و برای ورود به آن کشور مواجه می شود ولی سران حکومت جمهوری اسلامی و افرادی همچون “علیرضا آوائی”, “حسن روحانی” و یا “برادران لاریجانی” به راحتی به همه کشورها سفر می کنند و هیچ فرد یا ارگانی هم خارج از ایران نمی تواند جلوی آنها را بگیرد. 

سازمانهای مدافع حقوق بشر باید این نکته را مدنظر داشته باشند که فعالان حقوق بشر در ایران هستند که با گزارشها و آمارهای گوناگون از نقض حقوق بشر این کشورها را در تنظیم گزارش و آمار از موارد نقض حقوق بشر در ایران توانمند می کنند و با توجه به خطرات جانی بسیاری که متوجه این فعالان مدنی است وظیفه کشورهای حامی دموکراسی و حقوق بشر است که از فعالان حقوق بشر در داخل و خارج از ایران پشتیبانی کنند. 

یک فعال حقوق بشر در حقیقت امر کسی است که از همه دفاع می کنند و صدای همه انسانها است ولی خودش بی دفاع و بی پناه است و کسی از وی دفاع نمی کند و باید کارزاری برای حمایت از مدافعان واقعی حقوق بشر از سوی کشورهای حامی حقوق بشر در نظر گرفته شود. 

حاکمان جمهوری اسلامی برای پنهان کردن جنایتهایشان و برای ابقا بر سر قدرت از کشتار و سرکوب هیچ انسانی کوتاهی نمی کنند و نمونه بارز این جمله من را در تجمعات اعتراضی آبان ۱۳۹۸ به وضوح همگان دیدند که چگونه مردم بی دفاع از سوی نیروهای تحت امر حاکمان جمهوری اسلامی به رگبار بسته شدند و مجامع بین المللی آنگونه که باید از این کشتار حکومت جمهوری اسلامی را زیر سوال نبردند بلکه از سران این حکومت به کشورهای خود دعوت کردند و از آنها به بهترین نحو پذیرائی هم می کنند. 

نقض مدافعان حقوق بشر در ایران بسیار حساس و در شرایط کنونی کشور که حکومت جمهوری اسلامی سیاست پنهان کاری را مبنای تحرکات خود قرار داده جستجو و کنکاشهای فعال حقوق بشر است که موارد نقض حقوق بشر در ایران را افشا می کند و پرده از چهره حکومت جمهوری اسلامی بر می دارد. 

نقض حقوق شهروندان در ایران از جزئی ترین حقوق افراد گرفته تا حقوق اجتماعی دیگر از سوی حکومت جمهوری اسلامی به شکل گسترده نقض شده و این موارد همچنان در حال نقض شدن هم هست.

کار در حقوق بشر و فعالیتهای حقوق بشری به انگیزه ای بنام عشق به انسانیت نیاز دارد و هر مدافع حقوق باید در فعالیتهای مدنی و حقوق بشری خود همانند مصداق ماده ۱ از اعلامیه جهانی حقوق بشر که بر حق برابری انسانها و همچنین ماده ۲ از این سند معتبر بین المللی که بر عدم تبعیض بین افراد تاکید کرده می بایست برای اجرای آن در سطح جهانی تلاش کنند. 

نگارش متن : حمیدرضا تقی پور, فعال حقوق بشر, وبلاگ نویس