اعتصاب غذای حسین سپنتا, زندانی زرتشتی محبوس در زندان عادل آباد شیراز

حسین سپنتا, شهروند زرتشتی محبوس در زندان عادل آبادشیراز که در حال سپری کردن دوران حبس خود میباشد در پی اعتصاب غذا با مشکلات جسمانی شدید مواجه شده است. 

به گزارش حقوق بشر در ایران, روز پنجشنبه ۲۳ خرداد ۱۳۹۸, حسین سپنتا, شهروند زرتشتی محبوس در زندان عادل آباد شیراز که در اعتراض به عدم موافقت مسئولان قضائی با درخواست آزادی مشروط و یا حتی تقاضای مرخصی دست به اعتصاب غذا زده است با توجه به گذشت ۵۴ روز از اعتصاب غذای این زندانی دربند وی به لحاظ جسمی با مشکلات جسمانی عدیده ای مواجه شده است. 

براساس این گزارش, این زندانی عقیدتی در حالی ۵۴ روز از اعتصاب غذای خود را پشت سر گذاشت که در سال ۱۳۷۹ در هنگامی که  در بند ۲ الف سپاه در زندان اوین تحت بازجوئی قرار داشت بر اثر ضربه‌ ناگهانی یکی از بازجو‌یان از ناحیه قفسه سینه و نخاع دچار آسیب جدی شد. شدت آسیب وارده به “حسین سپنتا” به حدی شدید بود که وی در همان زمان ۵۰ درصد از توان حرکتی خود را از دست داده بود. پس از اتمام مراحل بازجوئی و ارجاع پرونده به دادگاه, حسین سپنتا با اتهام “تبلیغ علیه نظام” به تحمل ۶ ماه حبس تعزیری محکوم شد و پس از گذراندن دوران حبس از زندان آزاد شده بود. 

حسین سپنتا, در سال ۱۳۹۲, پس از بازگشت از سفرى که به خارج از کشور داشت برای دومین بار توسط اطلاعات‌ سپاه در فرودگاه بازداشت شد و پس از طی روند دادرسی توسط دادگاهی فرمایشی و بدون حضور وکیل به تحمل ۱۳سال و۶ماه حبس تعزیری محکوم شد و در سال ۱۳۹۵ از زندان نظام به زندان عادل آباد شیراز منتقل شد. 

وی هم‌اکنون پس از ۶سال بلاتکلیفی و عدم رسیدگی به وضعیت پرونده‌اش در اعتراض به محرومیت از حق دادرسی عادلانه منطبق با اصول مندرج در قانون آئین دادرسی کیفری و اسناد بین المللی حقوق بشر دست به اعتصاب غذا زده است. 

برخورداری افراد از حق دادرسی عالادنه توسط دادگاهی بیطرف از جمله موارد مود تاکید در اسناد بین المللی حقوق بشر و همچنین ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۱۴ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ نیز میباشد. 

محرومیت زندانیان سیاسی و عقیدتی از حق مرخصی و یا اعمال رفتارهای قهرامیز بر علیه آنها از جمله مصادیق نقض حقوق بشر و در راستای نقض ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر و همچنین ماده ۷ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ میلادی میباشد که بر ممنوعیت اعمال رفتارهای تحقیرآمیز بر افراد تاکید کرده است. 

 همچنین سرکوب پیروان سایر ادیان در ایران, ناقض اسناد بین المللی حقوق بشر از جمله ماده ۲ اعلامیه جهانی حقوق بشر و همچنین ماده ۱۸ و ۱۹ این سند معتبر بین المللی و همچنین ماده ۱۸ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی نیز میباشد که در این دو ماده بخه صراحت بر حق افراد بر انجام مناسک مذهبی و همچنین تبلیغات و انجام آموزشهای مذهبی برای افراد چه بصورت جمعی و چه بصورت خصوصی تاکید شده است. 

در ماده ۵ از قانون آئین دادرسی کیفری که از جمله قوانین جاری در دادگاههای کیفری ایران میباشد و متهمان سیاسی و امنیتی بر مبنای آن مجموعه قوانین مورد محاکمه قرار میگیریند به صراحت کلام بر اطلاع یافتن متهم از اتهامات منتسبه و همچنین ادله اتهام انتسابی و فراهم آوردن امکانات دفاعی برای متهم در دفاع از خود در زمان محاکمه مورد تاکید قرار گرفته است.