By حقوق بشر در ایران 
https://wp.me/p6xuBy-XfZ
حقوق بشر در ایران ـ امروز یکشنبه ۳۰آذر ماه ۱۴۰۴، مسئولان استان آذربایجان غربی از وضعیت فاجعه بار امکانات آموزشی در آن استان خبر دادند.
به گزارش حقوق بشر در ایران به نقل از مهر، امروز یکشنبه ۳۰ آذر ماه ۱۴۰۴، استان آذربایجان غربی با کمبود شدید کلاس درس، فرسودگی ۷۰ درصدی مدارس مواجه در رتبههای آخر در سرانه فضای آموزشی از عقب ماندگی تاریخی در این حوزه رنج میبرد و از سوی دیگر همسن امر موجب شده تا دستکم ۵۶۰۵ دانشآموز بازمانده از تحصیل در آذربایجان غربی شناسایی شود.
براساس این گزارش، پایین بودن سرانه، فرسودگی گسترده مدارس، وجود مدارس کانکسی و تراکم بالای کلاسهای درس، مجموعهای از چالشها را پیش روی آموزش و پرورش استان قرار داده است؛ چالشهایی که مستقیماً بر کیفیت آموزش، عدالت آموزشی و آینده تحصیلی دانشآموزان تأثیر میگذارد و نیازمند نگاه ویژه و برنامهریزی جدی در سطح ملی برایب این وضعیت نابسامان آموزشی در ایران، است.
مشکلات حوزه آموزش و پرورش آذربایجان غربی تنها محدود به سرانه فضای آموزشی نمیشود، آمار بالای بیش از ۵ هزار دانشآموز بازمانده از تحصیل، وجود مدارس کانکسی، فرسودگی فضای موجود آموزشی از دیگر چالشهای نظام آموزشی در استان به شمار میرود.
همچنین، علی اکبر صمیمی، مدیرکل آموزش و پرورش آذربایجان غربی در تشریح این خبر اعلام کرد:”هم اکنون بالای ۷۰ درصد مدارس فرسوده و نیازمند بازسازی هستند و برای رسیدن به استاندارد واقعی، استان نیازمند احداث تعداد بالای مدارس و کلاس درس است که احداث این تعداد کلاس به اعتباری حدود ۲۰ همت نیاز دارد که تأمین آن از طریق اعتبارات دولتی امکان پذیر نیست و باید خیرین و مشارکت مردمی پای کار بیایند.”
آذربایجان غربی ۳۴ هزار کلاس درس برای رسیدن به استاندارد کشوری نیاز دارد
صمیمی با بیان اینکه آذربایجان غربی برای رسیدن به استاندارد کشوری ۳۴ هزار و ۲۰۰ کلاس درس نیاز دارد، گفت: برای رسیدن به هدف برنامه هفتم استان به ۱۹ هزار و ۴۰۰ کلاس درس و برای رسیدن به متوسط کشوری ۱۴ هزار و ۴۰۰ کلاس درس نیاز داریم.
وی با اشاره به وجود مدارس کانکسی عنوان کرد:”هم اکنون ۲۸۸ مدرسه کانکسی در استان داریم که ۶۱ مدرسه از این تعداد که بیش از ۱۰ دانشآموز داشتند، به طور کامل جمعآوری شده و دیگر فعال نیستند.”
صمیمی افزود:”از تعداد باقیمانده، ۱۰۰ کانکس فعلاً بهعنوان فضاهای ضمیمه مدارس دیگر مورداستفاده قرار گرفتهاند؛ مناطقی که به دلیل افزایش تعداد دانشآموزان، به طور موقت از این فضاها کمک گرفتهاند و ممکن است با کاهش دانشآموزان، این کانکسها نیز برچیده شوند، ۱۰۰ کانکس دیگر نیز در روستاها و مناطق دورافتاده قرار دارند که تعداد دانشآموزانشان معمولاً کمتر از پنج یا شش نفر است.”
۵۶۰۵ دانشآموز بازمانده از تحصیل در آذربایجان غربی شناسایی شد
مدیرکل آموزش و پرورش آذربایجان غربی در خصوص دانش آموزان بازمانده از تحصیل در استان نیز گفت:”هم اکنون ۵ هزار و ۶۰۵ دانشآموز بازمانده از تحصیل در استان شناسایی شده که از این تعداد فقط ۱ هزار و ۳۸۱ دانشآموز جذب تحصیل شدهاند.”
وی تعداد دانش آموزان استثنایی در استان را ۲هزار و ۸۰۰ دانشآموز عنوان کرد و افزود:”این دانش آموزان که در ۲۸ مدرسه مستقل مشغول به تحصیل هستند با کمبود فضای آموزشی مناسب با نیازهای ویژه دانش آموزان، کمبود تجهیزات توانبخشی و عدم مناسب سازی کامل سرویسهای بهداشتی برای دانش آموزان جسمی حرکتی مواجه هستند.”
صمیمی تاکید کرد:”آذربایجانغربی استانی جوان با نرخ بالای جمعیت دانشآموزی است، اما توسعه زیرساختهای آموزشی متناسب با این رشد جمعیتی پیش نرفته است، بخشی از این عقبماندگی به بی توجهیهای جاری بازمیگردد و بخشی نیز ناشی از محدودیت منابع و توزیع نامتوازن اعتبارات در سطح ملی بوده است.”
اهداف توسعه پایدار یا سند۲۰۳۰ یونسکو، به ویژه درهدف چهارم، بر«تضمین آموزش فراگیر، عادلانه و باکیفیت و فراهمسازی فرصتهای یادگیری مادامالعمر برای همگان» تأکید دارد. این سند، دسترسی برابر همه کودکان و نوجوانان ـ بدون تبعیض بر اساس جنسیت، قومیت، مذهب، وضعیت اقتصادی یا محل سکونت ـ به آموزش استاندارد را یکی از ارکان اصلی توسعه پایدار میداند.
با این حال، وضعیت آموزش در ایران نشاندهنده شکاف معنادار میان تعهدات مندرج در سند ۲۰۳۰ و واقعیتهای میدانی است. کودکان و نوجوانان بسیاری، بهویژه در مناطق محروم، روستایی، حاشیهنشین و استانهای مرزی، از دسترسی به امکانات آموزشی باکیفیت محروماند. کمبود مدارس استاندارد، تراکم بالای کلاسها، فقدان معلمان آموزشدیده، امکانات آموزشی ناکافی و زیرساختهای فرسوده، از جمله موانع جدی تحقق آموزش برابر در این مناطق است.
علاوه بر نابرابری جغرافیایی، تبعیضهای ساختاری نیز دسترسی برابر به آموزش را محدود کرده است. کودکان متعلق به اقلیتهای قومی و زبانی، کودکان دارای معلولیت، کودکان کار، کودکان فاقد شناسنامه و فرزندان خانوادههای کمدرآمد، با موانع مضاعفی در مسیر تحصیل مواجهاند. این در حالی است که سند ۲۰۳۰ بر شمولپذیری آموزشی و حمایت ویژه از گروههای در معرض آسیب تأکید دارد.
از سوی دیگر، کیفیت آموزش نیز با چالشهای جدی روبهروست. تمرکز نظام آموزشی بر آموزش ایدئولوژیک، محتوای غیرمهارتی، فقدان آموزش تفکر انتقادی و نابرابری در دسترسی به فناوریهای آموزشی، موجب شده است که آموزش رسمی نتواند مهارتهای لازم برای زندگی و مشارکت مؤثر اجتماعی را برای همه دانشآموزان فراهم کند؛ امری که با رویکرد مهارتمحور و آیندهنگر سند ۲۰۳۰ در تضاد است.
در مجموع، میتوان گفت که محرومیت گسترده کودکان و نوجوانان در ایران از آموزش باکیفیت، نهتنها نقض حق بنیادین آموزش محسوب میشود، بلکه فاصلهای چشمگیر میان سیاستها و عملکرد آموزشی کشور با اهداف و استانداردهای جهانی مندرج در سند ۲۰۳۰ یونسکو ایجاد کرده است؛ شکافی که پیامدهای آن در بازتولید فقر، نابرابری و محرومیتهای اجتماعی در نسلهای آینده آشکار خواهد شد.
Subscribe to get the latest posts sent to your email.