دستگیری آرزو جلیل زاده توسط نیروهای امنیتی در سردشت

حقوق بشر در ایران ـ امروز جمعه ۱۷ اسفند ماه ۱۴۰۳، آرزو جلیل زاده در بازداشت نیروهای امنیتی بسر می برد. 

به گزارش حقوق بشر در ایران به نقل از کردپا، روز دوشنبه ۱۳ اسفند ماه ۱۴۰۳، آرزو جلیل زاده، ساکن شهرستان سردشت از توابع استان آذربایجان غربی، توسط نیروهای امنیتی در آن شهرستان، دستگیر شد. 

براساس این گزارش، آرزو جلیل زاده برای تشکیل پرونده قضایی به بازداشتگاه مرکزی یکی از نهادهای امنیتی در ارومیه منتقل شده است. 

همچنین، گفته می شود، دستگیری آرزو جلیل زاده، توسط ماموران اداره اطلاعات ارومیه صورت گرفته است. 

تا لحظه تنظیم این خبر، از علت دقیق دستگیری، روند قضایی پرونده و از وضعیت آرزو جلیل زاده اطلاعی حاصل نشده است. 

بازداشت آرزو جلیل‌زاده، نه تنها نمونه‌ای از الگوی سرکوب سازمان‌یافته توسط جمهوری اسلامی در ایران، است و نشان‌دهنده هراس حاکمیت از آگاهی و بیداری اجتماعی محسوب می‌شود.

معلمان در ایران، از جمله اقشاری هستند که همواره برای دسترسی عادلانه دانش‌آموزان به آموزش، بهبود وضعیت حقوقی و معیشتی معلمان، و مقابله با خصوصی‌سازی آموزش تلاش کرده‌اند. اما در مقابل، حکومت ایران نه تنها هیچ اقدامی برای تحقق این مطالبات انجام نداده، بلکه با بازداشت‌های گسترده، تجمعات صنفی و اعتراضات مسالمت‌آمیز را سرکوب کرده است.

بازداشت بدون حکم قضایی؛ نقض آشکار قوانین داخلی و بین‌المللی

بر اساس گزارش‌های منتشرشده، نیروهای امنیتی وزارت اطلاعات بدون ارائه هیچ‌گونه حکم قضایی اقدام به بازداشت آرزو جلیل‌زاده کرده‌اند. این اقدام، به روشنی ناقض ماده ۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۹ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی است که تصریح می‌کند هیچ فردی نباید به‌طور خودسرانه بازداشت شود و حق دارد از دلایل بازداشت خود مطلع گردد.

علاوه بر این، بر اساس اصل ۳۲ قانون اساسی ایران، بازداشت افراد تنها در صورت وجود حکم قضایی رسمی و مستند به قانون امکان‌پذیر است. اما در ایران، نیروهای امنیتی وابسته به وزارت اطلاعات و سپاه پاسداران بارها با بازداشت‌های غیرقانونی، این اصل را نقض کرده‌اند.

سرنوشت نامعلوم بازداشت‌شدگان؛ بازداشتگاه‌های امنیتی، نمادی از نقض سیستماتیک حقوق بشر

پس از بازداشت آرزو جلیل‌زاده، هیچ اطلاعی از محل نگهداری و وضعیت او در دسترس نیست. این وضعیت، نگرانی‌ها را در مورد احتمال شکنجه، فشار روحی و جسمی و اخذ اعترافات اجباری افزایش می‌دهد.

جمهوری اسلامی سابقه طولانی در پنهان‌کاری و ناپدیدسازی اجباری بازداشت‌شدگان دارد. بسیاری از افرادی که به بازداشتگاه‌های امنیتی منتقل شده‌اند، ماه‌ها و حتی سال‌ها بدون هیچ تماس یا خبری از سرنوشتشان نگهداری شده‌اند. این رویکرد، نقض آشکار کنوانسیون بین‌المللی حمایت از تمامی افراد در برابر ناپدید شدن اجباری است که جمهوری اسلامی از اجرای آن سر باز زده است.

آیا معلمان ایران به جرم تدریس و آگاهی، باید به زندان بروند؟

معلمان همواره یکی از ستون‌های اصلی توسعه فرهنگی و اجتماعی هر کشوری هستند. اما در جمهوری اسلامی، آموزگاران و فعالان صنفی به دلیل تلاش برای تحقق حقوق اولیه آموزشی و اجتماعی، با سرکوب و بازداشت‌های خودسرانه مواجه می‌شوند.

سیاست‌های امنیتی حکومت، نه تنها وضعیت آموزش در ایران را بحرانی‌تر کرده، بلکه باعث افزایش خفقان اجتماعی و تشدید سرکوب مطالبات صنفی شده است. این روند، نشان‌دهنده هراس حکومت از آگاهی‌بخشی و نقش تأثیرگذار معلمان در تربیت نسل‌های آینده است.

جامعه بین‌المللی باید در قبال سرکوب معلمان در ایران اقدام کند

با توجه به افزایش بازداشت‌های خودسرانه معلمان، فعالان کارگری و مدنی در ایران، جامعه بین‌المللی باید:
1. پرونده بازداشت‌های غیرقانونی را در شورای حقوق بشر سازمان ملل مطرح کند.
2. تحریم‌های هدفمندتری علیه مسئولان امنیتی و قضایی جمهوری اسلامی که در این سرکوب‌ها دست دارند، اعمال کند.
3. با افزایش فشار دیپلماتیک، حکومت ایران را وادار به پایبندی به استانداردهای بین‌المللی در زمینه حقوق بشر کند.

آیا معلمان، جرم کرده‌اند که حقیقت را آموزش می‌دهند؟

بازداشت آرزو جلیل‌زاده، ادامه روند سرکوبگری جمهوری اسلامی علیه معلمان و فعالان مدنی است. در حالی که فساد گسترده در میان مقامات دولتی و مسئولان نهادهای امنیتی به امری عادی تبدیل شده، کسانی که برای حقوق اولیه خود و مردم مبارزه می‌کنند، به بازداشتگاه‌های امنیتی فرستاده می‌شوند.

حکومتی که از آگاهی مردم وحشت دارد، دیر یا زود با طوفان اعتراضات مردمی روبه‌رو خواهد شد. آیا جهان در برابر این ظلم سکوت خواهد کرد؟ یا اینکه زمان پاسخگویی و اقدام جدی علیه نقض گسترده حقوق بشر در ایران فرا رسیده است؟ 

Please follow and like us: