محرومیت ۳ متهم سیاسی از حقوق اولیه خود در مرحله بازجویی و بازپرسی

حقوق بشر در ایران ـ امروز دوشنبه ۳شهریورماه ۱۴۰۴، سه متهم سیاسی با وضعیت بلاتکلیف در بازداشت هستند. 

به گزارش حقوق بشر در ایران، امروز دوشنبه ۳ شهریور ماه ۱۴۰۴، مرجان اردشیرزاده، نیما مهدی زادگان و حسن توزنده جانی، ساکن تهران، علیرغم گذشت مدتی قابل توجه از تاریخ دستگیری از حقوق اولیه یک متهم، محروم هستند. نقض حقوق متهمان سیاسی در ایران، به‌ویژه پس از بازداشت و در مراحل بازجویی و بازپرسی، یکی از مسائل مهم و مورد انتقاد نهادهای حقوق بشری داخلی و بین‌المللی است.

به نقل از یک فرد مطلع در گفتگو با گزارشگر حقوق بشر در ایران:”حسن توزنده جانی، مرجان اردشیرزاده و نیما مهدی زادگان، در تاریخ ۲۹ مرداد ماه ۱۴۰۴، توسط نیروهای امنیتی(اطلاعات سپاه پاسداران) در تهران، دستگیر و برخی لوازم شخصی، از قبیل گوشی های تلفن همراه این افراد هم توقیف شده است.” 

این فرد مطلع در ادامه افزود:”با توجه به مراجعات مکرر خانواده این افراد به شعبه بازپرسی در دادسرای نایحه ۳۳ قضایی تهران واقع در زندان اوین، پاسخ درستی دریافت نکردند و تداوم این شرایط هر ۳ خانواده را در نگرانی قرار داده است.” 

تا لحظه تنظیم این خبر، از مصادیق حقوقی اتهامات، روند قضایی و مکان دقیق نگهداری این ۳ متهم، اطلاعی حاصل نشده است.

در ادامه، مهم‌ترین موارد نقض حقوق متهمان سیاسی، عقیدتی و امنیتی توسط ضابطین امنیتی (مانند حفاظت اطلاعات نیروی انتظامی(فراجا)، وزارت اطلاعات، اطلاعات سپاه پاسداران و قوه قضائیه بررسی می‌شود؛ 

۱. بازداشت غیرقانونی و بدون دستور قضایی

بسیاری از بازداشت‌ها توسط نیروهای امنیتی بدون ارائه حکم قضایی صورت می‌گیرد.

در موارد متعدد، خانواده‌ها از محل نگهداری متهم بی‌اطلاع می‌مانند (ناپدیدسازی قهری).

بازداشت‌ها گاه بدون رعایت اصل تفهیم اتهام و حق دسترسی فوری به وکیل انجام می‌شود.

۲. محرومیت از حق دسترسی به وکیل

طبق قانون جدید آیین دادرسی کیفری ایران، در پرونده‌های “امنیتی” (از جمله اتهامات سیاسی)، انتخاب وکیل در مراحل مقدماتی محدود به وکلای مورد تأیید قوه قضائیه است.

در بسیاری از موارد، متهم از داشتن وکیل مستقل یا تماس با وکیل در مراحل بازجویی محروم است.

۳. اعتراف‌گیری تحت فشار و شکنجه

گزارش‌های گسترده‌ای از سازمان‌های حقوق بشری مانند عفو بین‌الملل، دیده‌بان حقوق بشر و گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران، نشان می‌دهد که شکنجه‌های جسمی و روحی برای گرفتن اعتراف در بازداشتگاه‌ها رایج است.

این اعترافات اجباری معمولاً به عنوان “مدرک” در دادگاه استفاده می‌شوند.

۴. بازجویی‌های طولانی و بازداشت در سلول انفرادی

نگهداری متهمان در سلول انفرادی به مدت طولانی یکی از روش‌های فشار روانی است که مصداق شکنجه محسوب می‌شود.

بازجویی‌ها اغلب بدون حضور وکیل و در شرایطی انجام می‌شود که متهم هیچ حمایتی ندارد.

۵. نقض حق دادرسی عادلانه

دادگاه‌های انقلاب که مسئول رسیدگی به پرونده‌های سیاسی و امنیتی هستند، اغلب فاقد شفافیت و بی‌طرفی‌اند.

جلسات دادگاه معمولاً غیرعلنی برگزار می‌شود و زمان کافی برای دفاع به وکیل یا متهم داده نمی‌شود.

احکام سنگین مانند حبس طولانی، تبعید، شلاق یا حتی اعدام، بدون ارائه مستندات کافی صادر می‌شود.

۶. فشار بر خانواده‌ها و تهدید به بازداشت بستگان

نیروهای امنیتی گاه برای وادار کردن متهم به همکاری یا اعتراف، خانواده او را تهدید یا بازداشت می‌کنند.

این عمل نقض صریح حقوق بشر و مصداق مجازات جمعی است.

۷. سانسور رسانه‌ای و تبلیغ علیه متهم قبل از صدور حکم

رسانه‌های وابسته به نهادهای امنیتی، قبل از صدور حکم، اقدام به انتشار فیلم‌های “اعترافات” متهمان می‌کنند که برخلاف اصل بی‌گناهی تا زمان اثبات جرم است.

این تبلیغات می‌تواند فضای قضایی را علیه متهم آلوده کند و بر رأی دادگاه تأثیر بگذارد.

۸. محرومیت از خدمات درمانی در بازداشتگاه‌ها و زندان‌ها

زندانیان سیاسی، عقیدتی و امنیتی اغلب موارد از حق دسترسی به درمان پزشکی محروم‌اند و یا درمان آنها به صورت ابزاری برای فشار استفاده می‌شود.

مواردی از فوت زندانیان و یا حتی متهمان سیاسی، عقیدتی و امنیتی بر اثر عدم رسیدگی پزشکی ثبت شده است. 

Please follow and like us: