By حقوق بشر در ایران 
https://wp.me/p6xuBy-QKG
حقوق بشر در ایران ـ امروز پنجشنبه ۲ اسفند ماه ۱۴۰۳، منازل دستکم ۱۳ تن از شهروندان بهایی ساکن کرج و قزوین، توسط نیروهای امنیتی، تفتیش و دستکم ۲ تن از شهروندان بهایی نیز دستگیر شدند.
به گزارش حقوق بشر در ایران، روز دوشنبه ۲۹ و روز سه شنبه ۳۰ بهمن ماه ۱۴۰۳، منازل پیمان رضا، پژمان رضا، مهرانه مطلق آرانی ـ مادر پیمان و پژمان رضا، نازیلا رییسی، نوا انصاری، نسیم انصاری، هما شعبان پور، شمیسا شهبازیان، فرهود یزدانی، آلیس تیموری و عرفان اشراقی ـ از شهروندان بهایی ساکن شهر کرج مرکز استان البرز و منازل سوگند رنگرز و فریبا میثاقی، دو تن از شهروندان بهایی ساکن استان قزوین، توسط نیروهای امنیتی، تفتیش و برخی اقلام شخصی این افراد، توقیف شد. همچنین، فریبا میثاقی ـ شهروند بهایی ساکن استان قزوین و عرفان اشراقی، دیگر شهروند بهایی ـ ساکن شهر کرج مرکز استان البرز، توسط نیروهای امنیتی، دستگیر شدند.
به نقل از یک فرد مطلع در گفتگو با گزارشگر حقوق بشر در ایران:”ماموران امنیتی بطور جداگانه منازل شخصی پیمان رضا، پزمان رضا و مهرانه مطلق آرانی ـ مادر پیمان و پژمان را تفتیش و برخی لوازم شخصی این شهروندان بهایی را توقیف کردند و به آنها اعلام شده حق خروج از از استان البرز را ندارند.”
این فرد مطلع در ادامه افزود:”ماموران امنیتی، حدود ساعت ۷ صبح با یورش های هماهنگ با منازل این شهروندان بهایی یورش برده و پس از تقتش منزل، اقلامی از قبیل گوشی های تلفن همراه، کتب مذهبی، تابلو فرش مذهبی، لپ تاپ و دفتر یادداشت این شهروندان را توقیف کرده و در نهایت به آنها اعلام شده که از اداره نظارت و پیگری وزارت اطلاعات با آنها تماس گرفته خواهد شد.”
لازم به ذکر است، این اقدام در ادامه سیاستهای سرکوبگرانه جمهوری اسلامی علیه جامعه بهائیان صورت میگیرد؛ سیاستی که شامل تخریب اماکن مقدس، محرومیت از تحصیل، اخراج از مشاغل دولتی و بازداشتهای گسترده میشود.
بهائیان، به عنوان بزرگترین اقلیت مذهبی غیرمسلمان در ایران، از زمان انقلاب ۱۳۵۷ تاکنون تحت فشار سیستماتیک قرار داشتهاند. جمهوری اسلامی آنان را از حقوق ابتدایی انسانی محروم کرده و به طور مداوم سیاستهایی را برای به حاشیه راندن و حذف اجتماعی این گروه دنبال میکند.
• محرومیت از تحصیل و اشتغال:
دانشجویان بهائی از ورود به دانشگاهها منع میشوند و بسیاری از کارمندان بهائی از مشاغل خود اخراج شدهاند.
• تخریب اماکن مقدس:
در سالهای اخیر، حکومت اقدام به تخریب گورستانها و عبادتگاههای بهائی کرده است.
• بازداشتهای گسترده:
بسیاری از بهائیان تنها به دلیل اعتقاداتشان بازداشت و به اتهاماتی همچون “تبلیغ علیه نظام” و “اقدام علیه امنیت ملی” محاکمه شدهاند.
این اقدامات نشان از یک برنامهریزی هدفمند برای حذف جامعه بهائی از فضای اجتماعی و اقتصادی ایران دارد.
بازداشت فریبا میثاقی و عرفان اشراقی بدون ارائه هیچگونه توضیح قانونی، نمونهای دیگر از نقض فاحش حقوق بشر در ایران است. این بازداشتها در حالی رخ میدهد که پیشتر نیز بسیاری از بهائیان بدون دسترسی به وکیل یا دادرسی عادلانه، ماهها و حتی سالها در زندان نگه داشته شدهاند.
به گفته کارشناسان حقوق بشر، این بازداشتها نه تنها فاقد مبنای قانونی هستند، بلکه نشاندهنده سیاستهای سرکوبگرانهای است که هدف آن ایجاد رعب و وحشت در میان بهائیان و جلوگیری از فعالیتهای مسالمتآمیز آنهاست.
سازمانهای بینالمللی از جمله عفو بینالملل، دیدهبان حقوق بشر، و سازمان ملل متحد بارها نسبت به وضعیت بهائیان در ایران هشدار داده و این اقدامات را محکوم کردهاند.
سازمان عفو بینالملل در آخرین گزارش خود تأکید کرده است که سرکوب بهائیان در ایران بخشی از یک سیاست دولتی برای “پاکسازی مذهبی” است. از سوی دیگر، اتحادیه اروپا و ایالات متحده آمریکا نیز چندین بار تحریمهایی را علیه مقامات مسئول این سرکوبها اعمال کردهاند.
اما این محکومیتها تاکنون نتوانستهاند تغییری در رفتار جمهوری اسلامی ایجاد کنند. حکومت ایران با نادیده گرفتن فشارهای بینالمللی، همچنان به سیاستهای تبعیضآمیز خود ادامه داده و بهائیان را شهروندان درجهدو تلقی میکند.
با ادامه این سیاستهای سرکوبگرانه، بهائیان ایران بیش از هر زمان دیگری در معرض خطر قرار دارند. بسیاری از خانوادههای بهائی در سایه تهدید دائمی زندگی میکنند و آیندهای نامعلوم در انتظار آنهاست.
سؤال اساسی این است که تا چه زمانی جامعه جهانی در برابر این سرکوب سازمانیافته سکوت خواهد کرد؟ آیا کشورهای غربی و سازمانهای حقوق بشری فراتر از محکومیتهای شفاهی، اقدام عملی علیه جمهوری اسلامی انجام خواهند داد؟
تداوم سرکوب اقلیتهای مذهبی، بهویژه جامعه بهائی، یکی از چالشهای اصلی حقوق بشر در ایران است. این سیاستها نهتنها چهره جمهوری اسلامی را در سطح بینالمللی بیش از پیش مخدوش میکند، بلکه پایههای اجتماعی کشور را نیز متزلزل خواهد کرد.
سرکوب، بازداشت و حذف یک اقلیت مذهبی، هیچگاه راهکاری برای ثبات یک حکومت نبوده است. اما جمهوری اسلامی همچنان بر این مسیر اصرار دارد؛ مسیری که در نهایت، به زیان خود نظام تمام خواهد شد.
شهروندان بهائی بر طبق به بخشنامه شورای عالی انقلاب فرهنگی مصوب ۶ اسفند ۱۳۶۹ از هرگونه حقوق شهروندی محروم و از سوی حکومت جمهوری اسلامی با انواع و اقسام موارد نقض حقوق بشر و اعمال رفتارهای قهرآمیز روبرو هستند.
اجبار شهروندان به پیروی از یک نوع عقیده خاص به مثابه سرکوب آزادی بیان و اندیشه و ناقض ماده ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشرو ماده ۱۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ است. در این مفاد قانونی بر حق افراد بر انتشار افکار، عقاید، نظریات و دیدگاههای سیاسی و عقیدتی بدون محدودیت مرزی تاکید شده است.
سرکوب بهائیان ایران ناقض ماده ۲و ۱۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۱۸ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی است که بر حق افراد بر انجام مناسک مذهبی و تبلیغات و انجام آموزشهای مذهبی چه بصورت جمعی و چه بصورت خصوصی تاکید می کند.
Subscribe to get the latest posts sent to your email.