گزارش تحلیلی از تفتیش منزل سایه آقایی، شهروند بهایی ساکن تبریز

بهاییان ایران، نماد میلیونها انسانی‌ هستند که در جمهوری اسلامی، نه به‌خاطر کاری که کرده‌اند، بلکه به‌خاطر آنچه هستند، مجازات می‌شوند. بازداشت او، بخشی از پروژه‌ای گسترده برای حذف تدریجی اقلیت‌های دینی و خاموش‌کردن صدای تکثر و تنوع فرهنگی ایران است.

جمهوری اسلامی با چنین اقداماتی نه‌تنها چهره‌ای سرکوبگر از خود به‌جا می‌گذارد، بلکه در حال از بین بردن پایه‌های مشروعیتی‌ست که سال‌ها ادعای تکیه بر آن را داشته: عدالت، قانون، و مردم است.

اگر جامعه جهانی، نهادهای مستقل حقوق بشر و مردم ایران، در برابر چنین ظلم‌هایی ساکت بمانند، سکوت‌شان به‌زودی پژواک سرکوبی خواهد شد که دیگر فقط متوجه اقلیت‌ها نخواهد بود. 

تا زمانی که جامعه مدنی، رسانه‌های آزاد و نهادهای حقوق بشری داخلی و جهانی به صورت سازمان‌یافته و مستمر به افشای این موارد نپردازند، چرخه سرکوب بی‌وقفه ادامه خواهد یافت — با اسامی دیگر، در کوچه‌هایی دیگر، اما در همان شب تاریک است. 

بازداشت افراد بدون تفهیم اتهام فرد و عدم امکان دسترسی به وکیل برای متهم از جمله موارد ناقض اسناد بین المللی حقوق بشر, ماده ۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر وماده ۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ است.

همچنین برخورداری افراد از حق روند دادرسی عادلانه از جمله حقوق سلب نشدنی است که در ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشربه آن تاکید شده است.

اعتراف گیری توام با ارعاب و تهدید، ناقض درماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشرو ماده ۷ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسیو مصداق بارز شکنجه است.