By حقوق بشر در ایران 
https://wp.me/p6xuBy-RHx
حقوق بشر در ایران ـ امروز یکشنبه ۱۷ فروردین ماه ۱۴۰۴، حکم اعدام دستکم یک زندانی در شهر تبریز، اجرا شد.
به گزارش حقوق بشر در ایران، سحرگاه شنبه ۹ فروردین ماه ۱۴۰۴، محسن هدایت، متهم به «قتل عمد» و محبوس در زندان مرکزی شهر تبریز مرکز استان آذربایجان شرقی، اعدام شد.
یک منبع مطلع درخصوص اعدام این زندانی به سازمان حقوق بشر ایران گفت:”محسن هدایت از چهار سال و نیم پیش با اتهام قتل بازداشت و در زندان به سر میبرد.”
لازم به اشاره است، که حقوق بشر در ایران، پیشتر، با انتشار گزارشی، اجرای حکم اعدام یک زندانی دیگر را در تاریخ ۹ فروردین ماه ۱۴۰۴، در زندان مرکزی شهر تبریز، اطلاع رسانی کرده بود.
زندانیان محکوم به اعدام؛ قربانی در سکوت، مرگ در تاریکی
نکته فاجعه بارتر آنکه اجرای احکام اعدام در ایران، حتی تا زمان انتشار خبر نیز از سوی مراجع رسمی اعلام نشده است. سکوت سازمان زندانها، قوه قضائیه و رسانههای دولتی در اینگونه موارد، تنها به معنای تلاش برای پنهانسازی مرگهایی است که باید بیصدا بمانند.
اعدام در ایران؛ یک رویه قضایی یا یک ابزار سیاسی؟
اعدام در جمهوری اسلامی دیگر یک ابزار قضایی برای پاسخ به جرم نیست؛ بلکه به الگویی سیاسی برای حفظ ارعاب، کنترل اجتماعی، و تسویه حسابهای ایدئولوژیک تبدیل شده است. نظام قضایی در ایران نه شفاف، نه مستقل و نه پاسخگوست؛ متهمان در بسیاری از موارد به وکلای مستقل دسترسی ندارند و روند دادرسی در دادگاههایی برگزار میشود که عدالت را فدای سیاست میکنند.
در این افراد نیز هیچ اطلاعاتی درباره امکان مصالحه، درخواست اعاده دادرسی یا حتی استفاده از نهادهای میانجیگر در پرونده در دست نیست؛ رویهای که آشکارا اصل تناسب مجازات و اصل انسانی بودن عدالت کیفری را نقض میکند.
آیا عدالت اجرا شد یا مرگ مدیریت شد؟
بر اساس اصول حقوق کیفری مدرن، مجازات باید آخرین ابزار باشد، نه اولین پاسخ. در جرائم قتل، قاچاق موادمخدر و یا جرائم اقدامات مسلحانه، کشورهای بسیاری بهجای اعدام، به احکام حبس ابد یا مجازاتهای جایگزین روی آوردهاند. اعدام نه بازدارندگی اثباتشدهای دارد و نه امکان بازپروری یا ترمیم اجتماعی را فراهم میآورد.
بر اساس ماده ۶ میثاق بینالمللی حقوق مدنی و سیاسی که ایران نیز آن را پذیرفته، حق حیات یک حق غیرقابل سلب است، و اعدام باید تنها در “محدودترین شرایط” و “پس از محاکمهای عادلانه” صورت گیرد. موارد فراوانی نشان دادهاند که سیستم قضایی ایران در برآورده کردن این معیارها ناتوان یا بیاعتناست.
همچنین بر اساس توصیههای شورای حقوق بشر سازمان ملل، دولتها باید در مسیر لغو کامل مجازات اعدام گام بردارند. اما جمهوری اسلامی نه تنها در این مسیر حرکت نکرده، بلکه در سالهای اخیر اعدامها را بهطور بیسابقهای افزایش داده است.
اعدام در ایران؛ آمارهایی که فریاد میزنند
اعدام این زندانیان، تنها یکی از صدها موردی است که در تاریکی اجرا میشود. طبق گزارش سازمان های بین المللی مدافع حقوق بشر، بین ژانویه تا دسامبر ۲۰۲۴، دستکم ۹۳۰ تن در زندانهای ایران اعدام شدند؛ از این میان ۵ نفر کودک-مجرم بودهاند ـ یعنی افرادی که در زمان ارتکاب جرم زیر ۱۸ سال سن داشتهاند، امری که بهصراحت در کنوانسیون حقوق کودک (که ایران به آن پیوسته) ممنوع شده است.
اعدامهای سال ۲۰۲۴ نسبت به سال قبل افزایش ۲۴.۶ درصدی داشته و ۴ مورد آن بهشکل وحشیانهای در ملاعام اجرا شدهاند؛ روشی قرونوسطایی که تنها به ایجاد وحشت عمومی و بازتولید خشونت کمک میکند.
سکوت حکومت، فریاد نهادهای بینالمللی
سازمانهای مدافع حقوق بشر همچون سازمان عفو بینالملل، دیدهبان حقوق بشر و گزارشگران ویژه سازمان ملل بارها اعدامهای گسترده، محرمانه و غیرشفاف در ایران را محکوم کردهاند. اعدامهایی که نه تنها عدالت را محقق نمیکنند، بلکه نشانهای روشن از استفاده سیاسی از مرگ هستند.
اعدام جملگی این زندانیان نیز در سکوت و بدون اطلاعرسانی رخ داد؛ مصداق بارزی از نقض حق دسترسی به اطلاع عمومی، شفافیت قضایی و حقوق متهم.
جمهوری اسلامی، حکومتی علیه حق حیات
در نظام جمهوری اسلامی، عدالت به یک «نمایش خشونت» بدل شده است. اعدامهایی مانند مورد یاسر روشن نه تضمین امنیت جامعهاند، نه پاسخ به رنج بازماندگان، نه تحقق عدالت؛ بلکه بازتابیاند از سیستمی که مرگ را مدیریت میکند تا بقا یابد.
جمهوری اسلامی باید پاسخ دهد: در کدام یک از اصول حقوق بینالملل یا عدالت کیفری، میتوان دهها اعدام بیاطلاع، صدور احکام در جلسات غیرعلنی، و حذف متهمان در سکوت را توجیه کرد؟
در جهانی که هر روز بیشتر بهسوی کرامت انسانی، بازپروری و عدالت ترمیمی گام برمیدارد، ایران همچنان با طناب دار، قدرت خود را به رخ میکشد؛ اما قدرتی که از دل مرگ برمیخیزد، سرانجامی جز سقوط نخواهد داشت.
Subscribe to get the latest posts sent to your email.