By حقوق بشر در ایران 
https://wp.me/p6xuBy-Kic
حقوق بشر در ایران ـ امروز چهارشنبه ۲۳ خرداد ماه ۱۴۰۳، عبدالکریم بلوچ، با وضعیت بلاتکلیف در بازداشت موقت است.
به گزارش حقوق بشر در ایران به نقل از حال وش، امروز چهارشنبه ۲۳ خرداد ماه ۱۴۰۳، عبدالکریم بلوچ، متولد: ۱۳۸۲، فرزند: محمدحسن، متاهل، اهل و ساکن روستای نوبهار از توابع شهرستان دشتیاری در استان سیستان و بلوچستان، علیرغم گذشت ۳۹ روز از تاریخ دستگیری با وضعیت بلاتکلیف در بازداشت موقت بسر می برد.
براساس این گزارش، تداوم بازداشت و محرومیت عبدالکریم بلوچ، از حق تماس و یا دسترسی به وکیل مورد نظر خود منجر به افزایش نگرانی خانواده وی شده است.
همچنین، در بخشی از این گزارش، به نقل از یک فرد مطلع عنوان شد:”در پی پیگریهای صورت گرفته از سوی خانواده عبدالکریم بلوچ از اداره اطلاعات به آنها اعلام شده که وی به بازداشتگاه اداره اطلاعات زاهدان منتقل شده و پس از بازجویی ها به زندان زاهدان منتقل خواهد شد.”
لازم به اشاره است، عبدالکریم بلوچ، در تاریخ ۱۵ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳، در منطقه زیباشهر از توابع شهرستان چابهار، بازداشت و پس از انتقال به بازدشتگاه اداره اطلاعات چابهار در نهایت برای تشکیل پرونده و بازجویی های تخصصی بهخ بازداشتگاه مرکزی اداره کل اطلاعات استان سیستان و بلوچستان، منتقل شده است.
عبدالکریم بلوچ، مولوی محمدحسن بلوچ از فعالان مذهبی اهل سنت در منطقه دشتیاری است.
تا لحظه تنظیم این خبر، از مضادیق حقوقی اتهامات منتسب شده به عبدالکریم بلوچ اطلاعی حاصل نشده است.
سرکوب آزادی بیان، عقیده و اندیشه ناقض ماده ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۱۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ است که بر حق افراد بر انتشار آزادانه افکار و عقاید و نظریات و دیدگاههای سیاسی و عقیدتی تاکید می کند.
در ماده ۵ از قانون آئین دادرسی کیفری بر اطلاع یافتن متهم در اسرع وقت از اتهامات انتسابی و فراهم کردن حق دسترسی به وکیل و سایر حقوق دفاعی مذکور در قانون نیز مورد تاکید شده است.
ممانعت از دسترسی متهم به وکیل در مراحل بازجویی، بازپرسی و دادرسی، ناقض اسناد بین المللی حقوق بشر از جمله ماده ۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ است.
همچنین، برخورداری افراد از حق روند دادرسی عادلانه از جمله حقوق سلب نشدنی است که در ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر به آن تاکید شده است.
اعتراف گیری توام با ارعاب و تهدید، ناقض در ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۷ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی و مصداق بارز شکنجه است.
Subscribe to get the latest posts sent to your email.