حسن ناصری، پس از اتمام مرخصی درمانی به زندان بازگردانده شد

حقوق بشر در ایران ـ امروز سه شنبه ۷ اسفند ماه ۱۴۰۳، حسن ناصری(وداعی پور)، پس از اتمام دوران مرخصی به زندان وکیل آباد مشهد بازگردانده شد. 

به گزارش حقوق بشر در ایران، روز دوشنبه ۶ اسفند ماه ۱۴۰۳، حسن ناصری(وداعی پور)، اهل اهواز مرکز استان خوزستان و زندانی سیاسی، پس از اتمام دوران مرخصی، برای تحمل ادامه حبس تعزیری ۲۰ ساله خود به زندان وکیل آباد شهر مشهد مرکز استان خراسان رضوی، بازگشت. این اقدام، نمونه‌ای آشکار از سیاست‌های سرکوب‌گرانه جمهوری اسلامی علیه زندانیان سیاسی، به‌ویژه فعالان عرب، و بی‌توجهی عامدانه این حکومت به حقوق انسانی زندانیان است.

این زندانی سیاسی، پیش از مراجعه به زندان وکیل آباد، با انتشار کلیپی از اتمام مرخصی ۱۴ روزه درمانی، و بازگشتش به زندان خبر داد. 

در حالی که وضعیت سلامت او وخیم بوده و نیاز به مراقبت‌های پزشکی داشت، مقامات قضایی و امنیتی جمهوری اسلامی، بدون در نظر گرفتن این شرایط، او را مجبور به بازگشت به زندان کردند. این اتفاق، بار دیگر نشان داد که رژیم ایران نه تنها از بازداشت مخالفان خود دست برنمی‌دارد، بلکه حتی از حق درمان و سلامت نیز به‌عنوان ابزاری برای شکنجه استفاده می‌کند.

۲۰ سال زندان به جرم ایستادن در برابر استبداد

حسن ناصری، مانند بسیاری از فعالان عرب اهوازی، به اتهاماتی مانند «تبلیغ علیه نظام» و «اقدام علیه امنیت ملی» محکوم شده است؛ اتهاماتی که همواره به‌طور کلیشه‌ای برای سرکوب اقلیت‌های قومی، فعالان حقوق بشر و مخالفان سیاسی به کار گرفته می‌شود. این اتهامات، هیچ مبنای حقوقی و عادلانه‌ای ندارند و صرفاً بر اساس سناریوسازی‌های امنیتی، اعترافات اجباری و پرونده‌سازی‌های دستگاه‌های اطلاعاتی صادر می‌شوند.

حکم ۲۰ سال زندان برای او، نشان‌دهنده شدت سرکوبی است که جمهوری اسلامی علیه عرب‌های اهوازی و دیگر اقلیت‌های تحت تبعیض اعمال می‌کند. این سرکوب، نه تنها از طریق بازداشت‌های گسترده، بلکه با اعدام‌های خودسرانه، تبعیض سیستماتیک، فقر تحمیلی و سیاست‌های نژادپرستانه نیز اعمال می‌شود.

سرکوب سیستماتیک؛ سیاست جمهوری اسلامی برای خاموش کردن اعتراضات

زندانیان سیاسی، همواره هدف سرکوب شدیدتری نسبت به دیگر مخالفان رژیم قرار گرفته‌اند. جمهوری اسلامی، سال‌هاست که با سیاست‌های تبعیض‌آمیز خود، مناطق عرب‌نشین ایران، به‌ویژه خوزستان، را در شرایط فقر، محرومیت و فشار امنیتی نگاه داشته است.

بازداشت‌های گسترده، احکام ناعادلانه و سرکوب شدید اعتراضات، بخشی از سیاست‌هایی هستند که رژیم برای کنترل مردم این مناطق به کار می‌گیرد. بسیاری از فعالان سیاسی، فرهنگی و مدنی عرب، بدون دسترسی به وکیل، بدون محاکمه عادلانه و بر اساس اعترافات اجباری، به احکام سنگین زندان و حتی اعدام محکوم می‌شوند.

مرخصی استعلاجی؛ ابزاری برای شکنجه خاموش

در جمهوری اسلامی، مرخصی درمانی زندانیان سیاسی نه یک حق، بلکه امتیازی است که تنها در موارد خاص و تحت شرایط سخت به برخی زندانیان داده می‌شود. این مرخصی‌ها معمولاً بسیار کوتاه‌مدت هستند و زندانی حتی فرصت کافی برای بهبودی و درمان کامل ندارد. در بسیاری از موارد، مقامات زندان، با تهدید و فشار، زندانیان را مجبور به بازگشت به زندان می‌کنند، حتی اگر شرایط جسمی آنان وخیم باشد.

این روند، نه‌تنها نقض آشکار حقوق زندانیان است، بلکه نوعی شکنجه خاموش محسوب می‌شود. زندانی که نیاز به درمان دارد، به‌جای اینکه از حق طبیعی خود برای دسترسی به خدمات پزشکی بهره‌مند شود، در فضایی پر از استرس، شکنجه و فشار روانی قرار می‌گیرد. این شرایط، موجب وخامت وضعیت سلامت بسیاری از زندانیان سیاسی شده و در برخی موارد، به مرگ آنان در زندان منجر شده است.

زندان وکیل‌آباد مشهد؛ شکنجه‌گاهی برای مخالفان حکومت جمهوری اسلامی

زندان وکیل‌آباد مشهد، یکی از بدنام‌ترین زندان‌های جمهوری اسلامی است که به دلیل شرایط غیرانسانی، شکنجه‌های سیستماتیک و اعدام‌های مخفیانه، بارها مورد اعتراض نهادهای حقوق بشری قرار گرفته است. بسیاری از زندانیان سیاسی و عقیدتی، از جمله فعالان عرب، کرد، بلوچ و مخالفان رژیم، در این زندان محبوس هستند و در شرایطی غیرانسانی نگهداری می‌شوند.

زندانیان در این زندان، با کمبود امکانات بهداشتی، غذاهای آلوده، نبود خدمات پزشکی و شکنجه‌های جسمی و روحی مواجه‌اند. بسیاری از آنان، بدون دسترسی به وکیل و بدون محاکمه عادلانه، سال‌ها در این شرایط اسفبار نگهداری می‌شوند.

آیا جامعه جهانی در برابر این جنایات سکوت خواهد کرد؟

سرکوب زندانیان سیاسی و برخورد وحشیانه با مخالفان رژیم، مدت‌هاست که مورد توجه نهادهای حقوق بشری قرار گرفته است. اما جمهوری اسلامی، با سوءاستفاده از سیاست‌های مماشات‌گرایانه برخی دولت‌های خارجی، همچنان به جنایات خود ادامه می‌دهد.

سکوت جامعه جهانی در برابر این فجایع، به معنای تأیید ضمنی این جنایات است. اگر فشارهای بین‌المللی افزایش پیدا نکند، زندانیانی مانند حسن ناصری، همچنان در پشت دیوارهای زندان‌های جمهوری اسلامی شکنجه خواهند شد. 

با وجود سرکوب گسترده، مردم ایران، به‌ویژه اقلیت‌های تحت ستم، همچنان برای حقوق خود مبارزه می‌کنند. بازداشت‌ها، شکنجه‌ها و احکام سنگین، نتوانسته‌اند اراده مردم را بشکنند. اعتراضات گسترده در خوزستان، بلوچستان، کردستان و دیگر مناطق ایران، نشان داده که مردم دیگر حاضر نیستند در برابر ظلم و استبداد سکوت کنند.

حسن ناصری و دیگر زندانیان سیاسی، تنها به جرم ایستادن در برابر بی‌عدالتی در زندان هستند. اما تاریخ نشان داده که هیچ حکومتی با سرکوب و ظلم پایدار نمانده است. روزی خواهد رسید که نه زندانی سیاسی‌ای در بند باشد، نه حاکمان مستبدی که بر سرنوشت مردم ستم روا دارند. تا آن روز، مقاومت ادامه خواهد داشت، و جهان نباید در برابر این جنایات، سکوت کند.

بازداشت خودسرانه، بلاتکلیف نگه داشتن متهم در بازداشت و ممانعت از دسترسی فرد در دوران بازجویی، بازپرسی و دادرسی به وکیل مورد نظر خود و منع دسترسی به سایر ملزومات در یک فرآیند دادرسی، ناقض ماده ۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ است.

Please follow and like us: