By حقوق بشر در ایران 
https://wp.me/p6xuBy-Rr5
حقوق بشر در ایران ـ امروز چهارشنبه ۲۹اسفند ماه ۱۴۰۳، شمس اسماعیل زاده، زندانی سیاسی آزاد شد.
به گزارش حقوق بشر در ایران، روز چهارشنبه ۱۵ اسفند ماه ۱۴۰۳، شمس اسماعیل زاده، روزنامه نگار و فعال رسانهای، ساکن شهر تبریز مرکز استان آذربایجان شرقی، پس از اتمام دوران حبس تعزیری خود آزاد شد. پرونده او نشاندهنده نقض گسترده آزادی بیان، روندهای غیرقانونی در سیستم قضایی ایران و تلاش جمهوری اسلامی برای خاموش کردن صدای رسانههای مستقل است.
براساس این گزارش، آزادی شمس اسماعیل زاده، در پی اتمام دوران محکومیت کیفری وی از زندان مرکزی تبریز صورت گرفته است.
روزنامهنگاری در ایران؛ حرفهای که به جرم تبدیل شده است
شمس اسماعیلزاده، روزنامهنگار و سردبیر سابق ماهنامه “آذرتریبون”، به دلیل انتشار مطالب انتقادی و روشنگری درباره مسائل اجتماعی و سیاسی، بارها تحت پیگرد قضایی قرار گرفته است. در اوایل سال ۱۴۰۳، دادگاه انقلاب تبریز او را به ۹ ماه حبس به اتهام “تبلیغ علیه نظام” محکوم کرد؛ اتهامی که همواره برای سرکوب روزنامهنگاران مستقل و رسانههای منتقد مورد استفاده قرار میگیرد.
این روزنامه نگار در تیرماه ۱۴۰۳ برای تحمل محکومیت خود، بازداشت و به زندان تبریز منتقل شد و در ۱۵ اسفند ۱۴۰۳، پس از سپری کردن این دوران، آزاد شد. اما آزادی او به معنای پایان فشارها و سرکوبهای امنیتی علیه روزنامهنگاران در ایران نیست.
حبس به دلیل بیان حقیقت؛ نقض آشکار آزادی بیان
اتهام “تبلیغ علیه نظام”، که علیه اسماعیلزاده مطرح شد، یکی از ابزارهای رایج حکومت ایران برای سرکوب روزنامهنگاران و فعالان رسانهای است. این اتهام هیچ مبنای حقوقی مشخصی ندارد و صرفاً برای سرکوب هرگونه نقد و روشنگری درباره عملکرد حکومت به کار میرود.
۱. مغایرت با قوانین داخلی ایران
طبق اصل ۲۴ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران:
“نشریات و مطبوعات در بیان مطالب آزادند، مگر آنکه مخل مبانی اسلام یا حقوق عمومی باشند.”
اما در عمل، هرگونه نقد عملکرد نظام، فساد دولتی، نقض حقوق بشر و تبعیضهای سیستماتیک، تحت عنوان “تبلیغ علیه نظام” جرمانگاری میشود و روزنامهنگاران به دلیل انجام وظیفه حرفهای خود، به حبس محکوم میشوند.
۲. نقض میثاقهای بینالمللی حقوق بشر
ایران یکی از امضاکنندگان میثاق بینالمللی حقوق مدنی و سیاسی است که در ماده ۱۹ آن تصریح شده است:
“هر فردی حق آزادی بیان دارد، از جمله آزادی جستجو، دریافت و انتشار اطلاعات و ایدهها، بدون مداخله و بدون در نظر گرفتن مرزها، چه به صورت نوشتاری، شفاهی یا هنری.”
بازداشت و حبس روزنامهنگاران، نقض آشکار این اصل بنیادین حقوق بشر محسوب میشود. جمهوری اسلامی با ایجاد فضای رعب و وحشت در میان اصحاب رسانه، تلاش میکند مانع از انتشار حقایق و نقدهای اساسی درباره عملکرد حکومت شود.
روزنامهنگاران در ایران؛ تحت تعقیب، تحت سرکوب
پرونده شمس اسماعیلزاده تنها یکی از صدها مورد سرکوب روزنامهنگاران و فعالان رسانهای در ایران است. در سالهای اخیر، دهها روزنامهنگار به اتهامات واهی بازداشت، شکنجه و زندانی شدهاند. برخی از مهمترین روشهای سرکوب رسانهها در ایران عبارتند از:
۱. بازداشت و صدور احکام حبس سنگین
روندی که در پرونده شمس اسماعیلزاده مشاهده شد، الگویی تکراری در برخورد با روزنامهنگاران مستقل در ایران است. حکومت جمهوری اسلامی، با بازداشتهای خودسرانه، تشکیل دادگاههای ناعادلانه و صدور احکام سنگین، سعی در خاموش کردن صدای رسانههای مستقل دارد.
۲. اعمال فشارهای امنیتی و تهدیدهای مستمر
بسیاری از روزنامهنگاران، حتی پس از آزادی، تحت فشارهای امنیتی، احضارهای مکرر و تهدیدهای جانی قرار میگیرند. مقامات امنیتی معمولاً از تهدید علیه خانواده و اطرافیان فعالان رسانهای به عنوان ابزار سرکوب استفاده میکنند.
۳. فیلترینگ رسانهها و ایجاد فضای خفقان
حکومت ایران با فیلتر کردن سایتهای خبری مستقل، توقیف نشریات و ممنوعیت انتشار محتواهای انتقادی، به دنبال کنترل کامل بر جریان اطلاعات در کشور است.
دستگاه قضایی؛ ابزاری در خدمت سرکوب روزنامهنگاران
دستگاه قضایی ایران، که قرار بود حافظ عدالت و حقوق شهروندان باشد، عملاً به ابزاری برای سرکوب آزادی بیان و حمایت از سیاستهای سرکوبگرانه سپاه پاسداران و نیروهای امنیتی تبدیل شده است.
در پرونده شمس اسماعیلزاده، دادگاه انقلاب تبریز بدون ارائه دلایل مستند، تنها بر اساس گزارشهای نهادهای امنیتی، حکم به ۹ ماه حبس او داد. این نشان میدهد که دادگاههای انقلاب، نه بر اساس عدالت، بلکه بر اساس دستورات مقامات امنیتی و اطلاعاتی عمل میکنند.
طبق ماده ۱۴ میثاق بینالمللی حقوق مدنی و سیاسی: “هر فردی حق دارد که در یک دادگاه مستقل و بیطرف، به صورت عادلانه محاکمه شود.”
اما در ایران، دادگاههای انقلاب نهتنها مستقل نیستند، بلکه عملاً نقش یک نهاد سرکوب را ایفا میکنند.
آزادی مشروط؛ آغاز فشارهای امنیتی جدید
اگرچه شمس اسماعیلزاده از زندان آزاد شده است، اما تجربه نشان داده که فعالان رسانهای، حتی پس از آزادی، همچنان تحت نظر و تهدید قرار دارند.
وثیقههای سنگین، احضارهای مداوم و تهدید به بازداشت مجدد، از روشهایی است که نهادهای امنیتی برای کنترل روزنامهنگاران استفاده میکنند.
روندی که در ایران به چشم میخورد، یک بازداشت دائمی غیررسمی است؛ به این معنا که روزنامهنگاران و فعالان رسانهای، حتی پس از آزادی، هیچگاه احساس امنیت ندارند.
واکنش جامعه جهانی؛ جمهوری اسلامی تحت فشار قرار گیرد
پرونده شمس اسماعیلزاده و دیگر روزنامهنگاران زندانی در ایران، باید بهطور جدی در سطح بینالمللی مورد بررسی قرار گیرد. برخی از اقدامات ضروری که جامعه جهانی باید انجام دهد، عبارتند از:
۱. اعمال تحریمهای هدفمند علیه مقامات امنیتی و قضایی ایران که در سرکوب روزنامهنگاران نقش دارند.
۲. مطرح کردن پرونده ایران در شورای حقوق بشر سازمان ملل و بررسی وضعیت روزنامهنگاران زندانی.
۳. افزایش فشارهای دیپلماتیک بر جمهوری اسلامی و مطالبه آزادی فوری تمامی روزنامهنگاران دربند.
۴. حمایت از رسانههای مستقل و شهروند-روزنامهنگاران برای انتشار حقایق و مقابله با سانسور دولتی.
روزنامهنگاری جرم نیست، سرکوبگران باید پاسخگو باشند
آزادی شمس اسماعیلزاده پس از ۹ ماه زندان، به معنای پایان سرکوب نیست. جمهوری اسلامی با سرکوب شدید روزنامهنگاران، در تلاش برای خفه کردن آزادی بیان و سانسور حقیقت است.
اما تاریخ نشان داده است که هیچ حکومتی نمیتواند حقیقت را برای همیشه سرکوب کند. جامعه جهانی باید قاطعانه علیه نقض حقوق خبرنگاران در ایران اقدام کند و مقامات سرکوبگر جمهوری اسلامی را در برابر جنایات خود پاسخگو سازد.
Subscribe to get the latest posts sent to your email.