جزئیاتی از خودکشی سعید کهن لمر در زندان تالش

حقوق بشر در ایران ـ  امروز سه شنبه ۲۸ فروردین ۱۴۰۳، یک زندانی بر اثر افزایش فشارهای روحی روانی و اقدام به خودکشی جان باخت. 

به گزارش حقوق بشر در ایران، روز روز شنبه ۱۱ فروردین ماه ۱۴۰۳، سعید کهن لمر، متهم به جرائم عمومی، محبوس در زندان شهرستان تالش از توابع استان گیلان، بر اثر افزایش فشارهای روحی ـ روانی و عدم رسیدگی پزشکی در پی اقدام به خودکشی از طریق مصرف ۲ ورق قرص متادون، جان باخت. 

یک فرد مطلع از زندان شهرستان تالش ضمن اعلام این خبر به گزارشگر حقوق بشر در ایران گفت:”سعید کهن لمر، از چندی پیش بر اثر مشکلات روحی و روانی، نیازمت درمان بود و مسئولان زندان تالش هم از وضعیت بیماری روحی وی مطلع بودند. حتی چند مرحله هم بندیان این زندانی با مسئولان زندان در خصوص وضعیت روحی و روانی و نیاز این زندانی به مشاوره و اعزام به مرکز روانپزشکی هشدار داده بودند اما در همین حال بر اثر بی توجهی ها به درمانی سعید کهن لمر، وی روز شنبه ۱۱ فروردین ماه ۱۴۰۳، پس از مصرف بیش از ۲ ورق قرص متادون، و بیهوشی مطلق به بهداری زندان و سپس بصورت اورژانسی به بیمارستان تالش منتقل شد اما علیرغم روده شوری و خارج کردن قرص ها از روده ولی بر اثر شدت بیهوشی شدید و به کما رفتن جان خود را را از دست داد.” 

این فرد مطلع در خصوص روند حقوقی پرونده سعید کهن لمر تشریح کرد:”این زندانی در اردیبهشت ماه ۱۴۰۲۷ به اتهام (قاچاق مواد مخدر از نتوع مرفین و شیشه) در شهرستان تالش، بازداشت شد و پس از بازجویی ها در توسط ماموران پلیس مبارزه مواد مخدر و تفهیم اتهام توسط قاضی شعبه ۱۰۱دادگاه کیفری ۱ شهرستان تالش به تحمل ۸ سال حبس تعزیری محکوم شده بود. 

زندانیان محبوس در زندانهای ایران با کلکسیونی از موارد گسترده نقض حقوق بشر دست و پنجه نرم میکنند. از یک سو محرومیت آنها از حق دادرسی عادلانه که ناقض ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر است و از سوی دیگر بیماریها و آسیب های جسمی، روحی و روانی گوناگون که اکثر این بیماریها از زمانی که این افراد در زندان محبوس شدند با آنها دست به گربیان شده و از سوی دیگر هم پرونده سازی های گسترده که مسئولان قضائی و امنیتی در زندانهای ایران از آن بعنوان یک اهرم فشار برای سرکوب و ارعاب بر زندانیان سیاسی و امنیتی وارد می کنند مورد استفاده قرار گرفته است. 

پیش از این و در تاریخ ۹ دی ماه ۱۴۰۲، حمید پیروی، نایب رئیس جمعیت علمی پیشگیری از خودکشی ایران، از افزایش ۵۱ درصدی خودکشی شهروندان داخل ایران در فاصله زمانی سال ۱۳۰۵ تا سال ۱۴۰۱ خبر داد. 

در حالی مسئولان هیچگونه راهکاری برای مقابله خودکشی نوجوانان و جوانان ایران در نظر نمی گیرند که در تاریخ ۲۲ تیر ماه ۱۴۰۲، نیروی انتظامی، سازمان پزشکی قانونی و قوه قضائیه، اعلام کردند که در ایران میزان مرگ ناشی از خودکشی شهروندان ۵/۱ درصد به ازای همر ۱۰۰ نفر است. 

اگر کوچکترین تمایل یا فکری درباره خودکشی دارید بلافاصله با سامانه ۱۲۳ اورژانس اجتماعی یا سامانه ۱۴۸۰ صدای مشاور تماس بگیرید. 

افزایش فقر، نبود امید به زندگی، نبود بازار اشتغال و فعالیتهای سازنده اجتماعی برای شهروندان، سرکوب های امنیتی و اجتماعی، محرومیتهای گسترده بر اثر سوءمدیریت در کشور، از جمله دلایل افزایش خودکشی در ایران است.

محرومیت از حق امید به زندگی و عدم برخورداری از تامین اجتماعی شهروندان در حالی رو به گسترش است که در ماده ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر، بر حق افراد در برخورداری از تامین اجتماعی مناسب تاکید شده است.

همچنین در اهداف سند ۲۰۳۰ یونسکو، به حق افراد در برخورداری از محیط زندگی سالم و استاندارد، متناسب با مقام انسانی آنها تاکید شده است اما در ایران پس از مخالفت علی خامنه ای با اجرای اهداف سند مذکور برای استاندارد سازی زندگی اجتماعی شهروندان، بطور کامل از دستور کار خارج شد. 

Please follow and like us: