ضرب و شتم ۳ تن از زندانیان محبوس در بند ۳ زندان مرکزی زاهدان

حقوق بشر در ایران – روز جاری, در پی بروز درگیری که در بند ۳ زندان مرکزی زاهدان به وقع پیوست و دلیل آن توهین صورت گرفته از سوی یکی از ماموران بند و در نتیجه اعتراض ۳ تن از زندانیان که منجر به درگیری فیزیکی بین آنها با فرد مذکور شد و پس از انتقال این افراد به بند قرنطینه این ۳ نفر با دست و پای بسته بشدت توسط ماموران زندان مورد ضرب و شتم قرار گرفتند. 

به گزارش حقوق بشر در ایران, ظهر امروز ۱۵ مردادماه ۱۳۹۸, سه تن از زندانیان محبوس در بند ۳ زندان مرکزی زاهدان, بنامهای؛ “منصور صدیقی”, “حسین ده مرده” و “ذبیح الله ریگی” در پی بروز درگیری فیزیکی با یکی از ماموران بند ۳ این زندان که منجر به انتقال هر ۳ نفر این افراد به بند قرنطینه شد که پس از این انتقال با دست و پای بسته توسط  ماموران زندان مورد ضرب و شتم قرار گرفتند. 

بنقل از یک منبع مطلع در گفتگو با گزارشگر حقوق بشر در ایران ضمن اعلام این خبر گفت؛ “حسین ده مرده” از بابت اتهام قتل و محکوم به ۴۵ سال حبس تعزیری و سپس اعدام, “ذبیح الله ریگی” زندانی سیاسی محکوم به ۱۵ سال حبس تعزیری و “منصور صدیقی” از بابت اتهام مواد مخدر جملگی از بند ۳ زندان مرکزی زاهدان در پی توهین یکی از ماموران بند ۳ به یکی از زندانیان و اعتراض این افراد که منجر به درگیری لفظی و در ادامه درگیری فیزیکی بین آنها شد. 

این منبع مطلع همچنین گفت؛ در ادامه این درگیری با دو تن از ماموران زندان بنامهای عباسی و مولائی این ۳ زندانی را مورد ضرب و شتم قرار داده و به بند قرنطینه زندان منتقل کردند و در آنجا هم با دست و پاهای بسته این زندانیان را مورد ضرب و شتم قرار دادند. 

ضرب و شتم زندانیان مصداق بارز نقض اسناد بین المللی حقوق بشر و همچنین میثاق های بین المللی حقوق مدنی و سیاسی میباشد. در ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر و همچنین در ماده ۷ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی به صراحت کلام بر ممنوعیت شکنجه افراد تاکید شده است.

همچنین زندانیان محبوس در زندانهای ایران با کلکسیونی از موارد گسترده نقض حقوق بشر دست و پنجه نرم میکنند. از یک سو محرومیت آنها از حق دادرسی عادلانه که در ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر بر آن تاکید شده است و از سوی دیگر بیماریها و آسیب های جسمی گوناگون که میتوان گفت اکثر این افراد این بیماریها را از زمانی که در زندان محبوس گردیده اند به آن مبتلا شده اند و از سوی دیگر پرونده سازیهای پی در پی برای آنها از جمله مواردی است که مستند و مشهود است.  اما مسئولان قضائی و امنیتی در زندانهای ایران از این مسئاله بعنوان یک اهرم فشار در جهت تفهیم نظریات و یا اتهامات وارده بر افراد استفاده میکنند که این مورد ناقض ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر میباشد.

Please follow and like us: