گزارشی از وضعیت زینب جلالیان, زندانی سیاسی محبوس در زندان خوی
حقوق بشر در ایران – “زینب جلالیان”, زندانی سیاسی محبوس در زندان خوی, که در حال سپری کردن دوران محکومیت حبس ابد خود در این زندان می باشد. این زندانی سیاسی علیرغم گذشت ۱۲ سال از زمان بازداشت و سپری کردن دوران محکومیت حبس ابد خود در زندان خوی کماکان از دسترسی به خدمات پزشکی و همچنین مرخصی محروم مانده است.
به گزارش حقوق بشر در ایران, “زینب جلالیان”, زندانی سیاسی محبوس در زندان خوی, متولد ۱۳۶۱, اهل شهرستان ماکو, در سال ۱۳۸۶ در کرمانشاه بازداشت شد و پس از طی مراحل بازجوئی و تکمیل پرونده در حالی که از لحظه بازداشت از حق انتخاب وکیل محروم بود در سال ۱۳۸۸ به اتهام “محاربه از طریق عضویت در گروه پژاک” در دادگاهی چند دقیقه ای بدون حضور وکیل وی و بصورت غیرعلنی به اعدام محکوم شد و این حکم در آذر ماه سال ۱۳۸۸ در دیوان عالی کشور هم به تائید رسید و پس گسترش فشارهای بین المللی و سازمان دیدبان حقوق بشر و انتقاد از نحوه دادرسی بر پرونده وی حکم اعدام “زینب جلالیان” از اعدام به حبس ابد تقلیل پیدا کرد. این زندانی سیاسی علیرغم گذشت ۱۲ سال از زمان بازداشت از حق درمان و مرخصی محروم مانده است.
در تاریخ ۱ تیر ماه ۱۳۸۹, “علی جلالیان”، پدر زینب جلالیان، در مصاحبه ای اعلام کرده بود؛ در حدود ۱۰ روز پیش دخترش را دیده ولی هیچ صحبتی از اجرای حکم اعدام او نبوده است.
جلالیان در ادامه گفته بود؛ خبر اعدام قریب‌الوقوع زینب از طریق رسانه‌ها به گوش خانواده و وکیل او رسیده است. خلیل بهرامیان یکی از وکلای زینب جلالیان در تاریخ ۱ تیرماه ۱۳۸۹ گفت از ۲ ماه پیش که وکالت این پرونده را بر عهده گرفت از محل نگهداری موکلش خبر نداشته است. وی ابتدا به زندان کرمانشاه رفته ولی در آنجا به او گفته‌اند مأموران اداره آگاهی ۱ ماه پیش زینب جلالیان را از زندان منتقل کردند. بهرامیان پس از پیگیریهای مکرر متوجه شده بود که موکلش پس از انتقال به تهران در بند امنیتی ۲۰۹ وزارت اطلاعات در زندان اوین است.
در تاریخ ۹ تیر ۱۳۸۹ خلیل بهرامیان, با وکالتنامه رسمی به زندان اوین مراجعه کرده بود که مسئولان قضائی و امنیتی زندان اوین به این وکیل دادگستری اعلام کرده بودند چنین زندانی‌ای در اینجا وجود ندارد. سپس با مسئولان بند ۲۰۹ وزارت اطلاعات تماس گرفته بود و آنها به بهرامیان اعلام کرده بودند: شما نه اجازه ملاقات دارید و نه می‌توانید وکالتنامه را با حضور زندانی امضا کنید مگر اینکه دادستان تهران شخصاً دستور این کار را صادر کند.
با افزایش احتمال قطعی شدن حکم اعدام زینب جلالیان، در داخل و خارج ایران با اجرای این حکم، مخالفت‌هایی از سوی نهادهای مدافع حقوق بشر صورت گرفت و سازمانهای حقوق بشری با راه اندازی کارزارهای بین المللی خواستار لغو حکم اعدام زینب جلالیان شدند. با افزایش فشارهای بین المللی نهایتا در تاریخ ۲۹ آبان ماه ۱۳۹۰, حکم صادره اعدام بر علیه زینب جلالیان لغو شد و این حکم به حبس ابد تقلیل پیدا کرد و این زندانی سیاسی تا به امروز ۱۲ سال از محکومیت حبس ابد خود را در زندان سپری کرده است
این زندانی سیاسی, از زمان بازداشت در سال ۱۳۸۶ تا به امروز به مرخصی اعزام نشده است و بنا بر اعلام خانواده این زندانی سیاسی تاکنون پیگیریهای آنها برای اعطای مرخصی به زینب جلالیان بی ثمر بوده است. این زندانی سیاسی زن در موارد بسیاری در راستای با اقدامات تنبیهی بعنوان شکنجه از ملاقات کابینی با خانواده خود نیز محروم بوده است. در تاریخ ۳ دی ماه ۱۳۹۷ مسئولان زندان خوی بنا بر اعلام وزیر اطلاعات از ملاقات کابینی خانواده این زندانی سیاسی با زینب جلالیان ممانعت بعمل آورده بودند.
زینب جلالیان از زمان بازداشت با مشکلات و بی مهری های بسیاری دست و پنجه نرم کرده است. محرومیت از حق درمان و ممانعت از دسترس وی به خدمات پزشکی از جمله مواردی دیگری بوده که در طی این ۱۲ سال و تا به امروز زینب جلالیان از آن محروم بوده است. به دلیل ابتلای زینب جلالیان به بیماری ناخونک چشم و مشکلاتی که در بینائی برای وی ایجاد شده بود این زندانی سیاسی بارها به بهداری زندان خوی مراجعه کرده بود اما بنا بر اعلام مسئولان بهداری درمان وی باید در مرکزی درمانی تخصصی خارج از زندان صورت می‌گرفت و در پی ممانعت مسئولان زندان خوی از اعزام زینب جلالیان به بیمارستان این زندانی از درد ناشی از بیماری ناخونک چشم در عذاب بود.
همچنین در تاریخ ۱۵ مهر ماه ۱۳۹۵ “امیرسالار داوودی”, وکیل دادگستری و فعال حقوق بشر که وکالت پرونده زینب جلالیان را برعهده داشت همزمان با محرومیت زینب جلالیان از دسترسی به خدمات پزشکی و محرومیت از حق مرخصی استعلاجی اعلام کرده بود؛ زینب از ۲ ناحیه چشم و وضعیت عمومی به نوعی رنج می‌برد و مبتلا به یک بیماری است به اسم ناخونک که عبارت است از گوشت اضافه ای که در سفیدی چشم ایجاد می‌شود در نتیجه آلودگی و ۲ روش درمانی دارد براساس آنچه که من شخصا پی‌گیری کرده‌ام یک روش، درمان قطعی است که بحث عمل جراحی است که باید گوشت اضافی برداشته شود و ریشه‌اش از بین برود و دوم درمان مقطعی است. که صرفا کنترل کننده بیماری است و به نوعی از رشد بیماری جلوگیری می‌کند از طریق شستشو دادن چشم از طریق اشک مصنوعی و تمیز نگه داشتن چشم و کمتر کار کشیدن از چشم که این روش هم مستلزم این است که دائما و مرتبا اشک مصنوعی در اختیارش قرار دهند.
آقای داوودی همچنین گفته بود که مرخصی زینب جلالیان را مشروط به مصاحبه تلویزیونی کرده‌اند. او گفته بود: «مساله این است که نگاه شان به زینب نگاه امنیتی است و فکر می‌کنند که احتمالا باید امتیازات لازم را از زینب بگیرند فکر می‌کنند به قدر کافی باید زینب را خلع سلاح کنند به زعم خودشان و بعد موجبات آزادی‌اش را فراهم کنند. هرچند من فکر می‌کنم اگر زینب حتی به خواسته‌های آنها هم تن در بدهد باز هم موجبات آزادی‌اش فراهم نخواهد شد.
همچنین در تاریخ ۲۶ بهمن ماه ۱۳۹۶, پدر زینب جلالیان اعلام کرده بود؛ چندین بار درخواست مرخصی کردیم، سند خواستند، تهیه کردیم اما باز مرخصی ندادند در حالی که همه زندانیان از مرخصی استفاده می‌کنند اما زینب از مرخصی استعلاجی هم محروم است. خیلی مشکل است. همه جوانی‌اش دارد در زندان می‌گذرد و سلامتی‌اش هم در خطر است.»
زینب جلالیان در اوایل فروردین ماه ۱۳۹۷, در اعتراض به عدم دسترسی به خدمات پزشکی و درمانی و دست اندازی و فرافکنی مسئولان زندان مرکزی خوی در تهیه دفترچه درمانی و کارشکنی در روند درمانش دست به اعتصاب دارو زده بود.
- بیشتر بخوانید؛ گزارشی از وضعیت زینب جلالیان/ وضعیت جسمانی این زندانی سیاسی در پی تداوم اعتصاب دارو وخیم گزارش شده است
تداوم محرومیت از حق درمان و عدم اعزام زینب جلالیان به مرکز درمانی تا به امروز ادامه دارد و این زندانی سیاسی از سال ۱۳۸۶ تا به امروز مورخ ۳ آبان ماه ۱۳۹۸ از حق دسترسی به خدمات پزشکی تخصصی و مرخصی استعلاجی حتی برای ۱ روز نیز محروم مانده است.
گروه کاری بازداشت‌های خودسرانه سازمان ملل از مقامات جمهوری اسلامی ایران خواسته بودند که «زینب جلالیان» تنها زندانی سیاسی زن محکوم به حبس ابد در ایران را فورا آزاد کرده و تمامی اقدامات لازم برای جبران خسارات تحمیل شده بر او را بدون تاخیر و بر اساس ضوابط بین‌المللی انجام دهد.
همچنین سازمان عفو بین‌الملل, در حالی که این زندانی سیاسی در وضعیت جسمانی نامساعد بسر می برد پیرامون محرومیت کلی زینب جلالیان از دسترسی به خدمات پزشکی با انتشار بیانیه‌ای در خصوص خطر نابینایی وی هشدار داده بود و این نوع برخورد از سوی مسئولان قضائی و امنیتی جمهوری اسلامی را مصداق بارز شکنجه عنوان کرد.
این سازمان بین المللی مدافع حقوق بشر, در شهریورماه سال ۱۳۹۶، با انتشار بیانیه ای دیگر عدم دسترسی زینب جلالیان،به مراقبت‌های پزشکی را مصداق “شکنجه” دانست.این سازمان حقوق بشری، امتناع از درمان زینب جلالیان را مجازات مضاعف و اخذ “اعترافات اجباری” از او اعلام کرد.
محرومیت زندانیان سیاسی و عقیدتی از حق مرخصی و یا اعمال رفتارهای قهرآمیز بر علیه آنها از جمله مصادیق نقض حقوق بشر و در راستای نقض ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر و همچنین ماده ۷ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ میلادی میباشد که بر ممنوعیت اعمال رفتارهای تحقیرآمیز بر افراد تاکید کرده است.
