حقوق بشر در ایران – امروز شنبه ۷ تیر ماه ۱۳۹۹, علی منبوهی, زندانی سیاسی محبوس در زندان شیبان اهواز از حق مرخصی محروم مانده است.
به گزارش حقوق بشر در ایران, امروز شنبه ۷ تیر ماه ۱۳۹۹, علی منبوهی, زندانی سیاسی محبوس در زندان شیبان اهواز که در حال تحمل حبس تعزیری ۲۵ سال خود در این زندان است از حق مرخصی محروم مانده است. این زندانی سیاسی از بیماری دیابت, چربی خون و ناراحتی قلبی رنج می برد و از دسترسی به خدمات پزشکی و اعزام به مرکز درمانی هم محروم است.
کریم دحیمی, فعال حقوق بشر ضمن اعلام این خبر گفت: “این زندانی سیاسی از سال ۱۳۷۸ در زندانهای جیرفت کرمان و پس از آن شیبان اهواز منتقل شده و طی این دوران از مرخصی محروم است. علی منبوهی از بیماریهای دیابت, چربی خون و بیماری قلبی رنج می برد و از اعزام وی به مرکز درمانی جلوگیری می شود. این زندانی سیاسی, بیشتر دوران محكوميت حبس تعزیری ۲۵ ساله خود را در زندانهای کارون اهواز و زندان مرکزی جيرفت در استان کرمان به همراه رحیم عفراوى سپری کردند و اخیراً به زندان شیبان اهواز « مجتمع حرفه آموزی » منتقل شد”.
در سال ۱۳۷۸, علی منبوهی, شهروند اهل حمیدیه اهواز, به همراه چند تن دیگر از شهروندان ساکن این شهرستان توسط دادگاه انقلاب اهواز بابت اتهام محاربه با خدا و اقدام علیه امنیت کشور, محاکمه و به تحمل ۲۵ سال حبس تعزیری توام با تبعید به زندان جیرفت واقع در استان کرمان محکوم شد. همچنین چند تن از افرادی که با علی منبوهی در این پرونده بودند از سوی دادگاه انقلاب اهواز به اعدام محکوم شدند. حکم علی منبوهی پس از ارجاع پرونده به دادگاه تجدیدنظر عیناً تائید شد.
عدم امکان دسترسی به وکیل برای متهم از جمله موارد ناقض اسناد بین المللی حقوق بشر, ماده ۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر و همچنین ماده ۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶, است.
طرح اتهامات امنیتی بر علیه شهروندان از جمله موارد ناقض حقوق بشر و در راستای سرکوب آزادی بیان و عقیده در ایران است و در اسناد بین المللی حقوق بشر در ماده ۱۹ اعلامیه جهانی و همچنین ماده ۱۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ نیز بر آن تاکید شده است.
همچنین برخورداری افراد از حق دادرسی عادلانه از جمله حقوق سلب نشدنی میباشد که در ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر نیز بر آن تاکید شده است.
زندانیان سیاسی در زندانهای ایران با کلکسیونی از موارد گسترده نقض حقوق بشر دست و پنجه نرم میکنند. از یک سو محرومیت آنها از حق دادرسی عادلانه که در ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر بر آن تاکید شده است و از سوی دیگر بیماریها و آسیب های جسمی گوناگون که میتوان گفت اکثر این افراد این بیماریها را از زمانی که در زندان محبوس گردیده اند به آن مبتلا شده اند و از سوی دیگر پرونده سازی های پی در پی برای آنها از جمله مواردی است که مستند و مشهود است. اما مسئولان قضائی و امنیتی در زندانهای ایران از این مسئله بعنوان یک اهرم فشار در جهت تفهیم نظریات و یا اتهامات وارده بر افراد استفاده میکنند که این مورد ناقض ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر میباشد.
