دو زندانی محکوم به اعدام محبوس در زندان مرکزی ارومیه بنامهای داوود قاسم زاده و بهالدین قاسم زاده که با همدیگر برادر هستند و با عارضه جسمی قطع نخاع روبرو هستند به دنبال درگیری لفظی با رئیس زندان مرکزی ارومیه به دلیل آنچه که بلاتلکلیفی آنها بوده است پس از انتقال به سلول انفرادی دست به اعتصاب غذا زدند.
به گزارش حقوق بشر در ایران، روز شنبه ۱۸ اسفند ماه ۱۳۹۷، داوود قاسم زاده و بهالدین قاسم زاده دو زندانی متهم به قتل که در دادگاه به اعدام محکوم شده بودند بدنبال بلاتکلیفی در زندان و اعتراض به رئیس زندان ارومیه درگیری لفظی بین آنها رخ داد که با دستور رئیس این زندان هر دو برادر پس از انتقال به سلول انفرادی دست به اعتصاب غذا زده اند. این دو برادر پیش از این نیز در نامه ای به رئیس زندان مرکزی ارومیه خواستار تعیین تکلیف در پرونده آنها شده بودند. اعتصاب غذای این دو برادر به دنبال برخورد نامناسب رئیس زندان مرکزی ارومیه, استفاده وی از” الفاظ رکیک” و “توهین آمیز” بوده است صورت گرفته است. گفته می شود رئیس زندان ارومیه پس از اطلاع از این نامه شروع به فحاشی به این زندانیان کرده و به درگیری لفظی با این زندانیان پرداخته است. بنقل از یک منبع مطلع از وضعیت این دو برادر که پیش تر گفتگوئی با گزارشگر حقوق بشر در ایران داشت: “این دو برادر در سال ۸۸ به اتهام قتل دو نفر در یک درگیری طایفه‌ای دستگیر شدند. بهاالدین در زمان بازداشت ۱۷ سال سن داشت و در دادگاهی که سال ۸۹ تشکیل شده بود اتهام انجام هر دو قتل را به عهده گرفت. در همان روز بعد از خروج از دادگاه از دست مأموران فرار کرد و به کردستان عراق رفت. بعد از فرار بهاالدین مأموران امنیتی خواهر، مادر و برادر دیگرش را دستگیر و به زندان ارومیه منتقل کردند و گفتند بهاالدین باید بازگردد تا این‌ها آزاد شوند که همین‌طور هم شد، بهاالدین بعد از یک ماه بازگشت و ضرب و شتم شدید وی در زمان بازداشت موجب آسیب‌دیدگی ستون فقرات و نخاع او شد.”
حقوق بشر در ایران در تاریخ ۲۲ خردادماه سال جاری گزارش کرده بود، بهاالدین و داوود قاسم‌زاده، دو برادر زندانی محکوم به اعدام در زندان مرکزی ارومیه که هر دو به علت آسیب دیدگی نخاع و شرایط بد زندان دچار عفونت در ناحیه پا شده‌اند به دنبال وخامت وضعیت جسمانی در سایه بی توجهی و ممانعت مسئولان زندان مرکزی ارومیه از اعزام آنها به مرکز درمانی ممانعت بعمل آمده بود.
برخورداری افراد از رفتاری منتناسب به شان و شخصیت انسانی آنها از جمله موارد مورد تاکید در اسناد بین المللی حقوق بشر از جمله ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر و همچنین ماده ۷ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ می باشد که بر ممنوعیت شکنجه افراد و همچنین عدم داشتن رفتاری مخالف شان و شخصیت انسانی افراد را مورد تاکید قرار داده است.
