تخلیه زباله های شهری در تالاب شادگان و بی تفاوتی مسئولان در استان خوزستان

حقوق بشر در ایران – امروز پنجشنبه ۱۹ تیر ماه ۱۳۹۹, در پی انباشت زباله های شهری و در تالاب شادگان واقع در استان خوزستان مشکلات محیط زیستی عدیده ای در ادامه حیات این تالاب بوجود آمده است. 

به گزارش حقوق بشر در ایران بنقل از ایلنا, امروز پنجشنبه ۱۹ تیر ماه ۱۳۹۹, محمدجواد اشرفی, مدیرکل حفاظت محیط زیست خوزستان از انباشت زباله های شهری از طرف شهرداری آبادان در تالاب شادگان خبر داد و ادامه این روند را نقض کنوانسیون رامسر عنوان کرد. تخلیه پسماند‌های شهری آبادان، از جمله این زباله ها هستند که زمینه خروج این تالاب در رعایت این کنوانسیون زیست محیطی را بوجود آورد. 

مدیرکل حفاظت محیط زیست خوزستان در تشریح این خبر گفت: “شهرداری آبادان بدون هیچ مدیریتی، زباله‌های شهری را در تالاب شادگان تخلیه می‌کند که این کار تهدیدی علیه بهداشت عمومی و سلامت مردم است.  مقرر شده بود که پسماند‌های آبادان به محل دفن پسماند‌های خرمشهر منتقل شوند، اما به رغم برگزاری جلسات مختلف، هیچ اقدامی انجام نشده است. ضمن اینکه شهرداری آبادان مشکلات مالی را مطرح کرده که به هیچ وجه قابل قبول نیست”.

محمدجواد اشرفی در ادامه افزود: “موضوع مسائل زیست محیطی، اولویت شهرداران نیست و بی‌توجهی آنها به سلامت مردم واقعا قابل تامل است. ضمن اینکه شهرداری آبادان هم سالانه حدود ۵۰ میلیارد تومان عوارض آلایندگی دریافت می‌کند و انتظار می‌رود بخشی از این پول را برای مسائل زیست محیطی هزینه کند”.

همچنین محمد گراوند معاون دادستان عمومی و انقلاب اهواز نیز در این مورد گفت: “مردم مناطق دیگر، تالاب مصنوعی و جاذبه طبیعت گردی ایجاد می‌کنند، اما ما در خوزستان در حال تخریب کردن تالاب‌ها و دریاها هستیم”.

در هدف ۱۵ از سند ۲۰۳۰ یونسکو که پس از تصویب در سال ۲۰۱۶ برای اجرای مفاد و اهداف در اختیار کشورها قرار گرفت به صراحت بر حق افراد در برخورداری از محیط زیست و همچنین حفاظت از منابع طبیعی تاکید کرده است. متن هدف ۱۵ از سند ۲۰۳۰ عبارت است از: “حفاظت، بازیابی و ترویج استفاده پایدار از اکوسیستم های زمینی، مدیریت پایدار جنگل ها، مبارزه با بیابان زایی، متوقف و معکوس نمودن فرسایش زمین و توقف از بین بردن تنوع زیستی”. این هدف مشتمل بر حفاظت، احیاء و استفاده پایدار از جنگل ها، تالاب ها، کوه ها و نواحی خشک, توقف جنگل زدایی, مبارزه با بیابان زایی, کاهش تخریب زیستگاه های طبیعی و جلوگیری از انقراض گونه های در معرض خطر, اشتراک گذاری منصفانه مزایای ناشی از استفاده از  منابع ژنتیک در راستای توافقات بین المللی, پیشگیری از پدیدار شدن گونه های مهاجم و بیگانه در زیست بوم های خشکی و آبی, مبارزه با صید غیرقانونی و قاچاق گونه های حفاظت شده است.