بی تفاوتی مسئولان دولتی و حکومتی به مطالبات کارگران و افزایش فشار بر این شهروندان

حقوق بشر در ایران – امروز پنجشنبه ۴ دی ماه ۱۳۹۹، این روزها با توجه به افزایش لحظه ای تورم لجام گسیخته و افزایش قیمت کالا و خدمات قشری که اکثریت جامعه ایران را تشکیل می دهد کارگران هستند و این افراد از حداقل های حقوق شهروندی و تامین اجتماعی زندگی محروم هستند. 

به گزارش حقوق بشر در ایران به نقل از تسنیم، امروز پنجشنبه ۴ دی ماه ۱۳۹۹، کارگران ساکن اقصی نقاط ایران این روزها حال و روز خوشی ندارند آنها از یک سو باید برای نان آوری خانواده تلاش کنند و از سوی دیگر هم بار سنگین فشارهای اجتماعی و محرومیت هایی که خانواده این شهروندان با آن دست به گریبان هستند را به دوش بکشند. ادعاهایی که از سوی مسئولان سازمان تامین اجتماعی، وزارت رفاه و سایر سازمانهای دولتی و حکومتی که مدعی حمایت از قشر کارگر جامعه هستند سرابی بیش نبوده است. بی توجهی به کارگران ساختمانی و آن دسته از شهروندانی که نه حقوق ثابت ماهیانه دارند و اوضاع اقتصادی و در آمد که بتوانند روز مرگی زندگیشان را طی کنند. جامعه کارگر ایران باید افرادی از جنس خودشان که با تمام وجود مشقت ها و سختی کارگران را حس کرده در مجلس و دولت و ساختار قانونگذاری کشور داشته باشد. دریافت روزانه ۲۰ تا ۳۰ هزار تومان با این وضع تورم و گرانی در ایران در یک حساب سرانگشتی اگر در خوشبینانه ترین حالت هر روز هم کار برای این شهروندان باشد آخر هر ماه مبلغی بین ۶۰۰ تا ۹۰۰ هزار تومان می شود. 

حمیدرضا امام قلی تبار بازرس مجمع عالی نمایندگان کارگران در تشریح مطالبات شهروندی کارگران گفت: “تا زمانیکه جامعه ی کارگری کشورمان از قشر خود در دولت و مجلس نماینده ای نداشته باشد هرگز صدای کارگر شنیده نشده و چالش هایش درمان نمی گردد.”

بازرس مجمع عالی نمایندگان کارگران تصریح کرد: “هیچ یک از دولتمردان و نیز پارلمان نشینان به تعهدات و وعده های خود در قبال این قشر عمل نکرده اند زیرا عزم جدی و میدانی جهت برون رفت از این چالش در هیچ یک از آنها وجود نداشته است زیرا در غیر اینصورت وضعیت بدین منوال پیش نمی رفت و چالش این چنینی که بیش نیمی از جمعیت کشورمان با آن دسته و پنجه نرم میکنند به راحتی قابل درمان بود.”

براساس این گزارش، کارگران روز مزد که اگر یک روز نتوانند درآمدی داشته باشند جیب آنها خالی و ناتوان رفع نیازهای روزمره خود خانواده شان می شوند از نبود بیمه، نبود قرارداد، عدم ساماندهی در حوزه کاری خود، نداشتن درآمد ثابت، سختی های بیش از حد در کار و بسیاری دیگر از کاستی ها ناراضی هستند.

در بخشی از این گزارش، به کارگران مستقر در فلکه زیتون کارگری اهواز که با وسایل بنایی کنار جاده جمع می شوند و به دنبال لقمه نانی برای سیر کردن شکم خود خانواده شان هستند زده شد. آنها هر روز کنار جاده می نشینند و منتظر خودرویی می مانند که کنارشان توقف کند و نیاز به کارگر داشته باشد. معمولا کسی که زرنگ تر است سوار خودرو می شود و باقی می مانند تا ماشین بعدی بیاید تا شاید از بیکاری خلاص شوند. کارگران روزمزد اینگونه خرج زندگی خود را تامین می کنند.

خبرنگار نزدیک این شهروندان می شود اما این کارگران ابتدا فکر می کنند که خبرنگار به کارگر برای کار نیاز دارد. انگار منتظر بودند کسی سراغشان بیاید و با آن درد دل کنند و مشکلات را بیان کنند. چند نفری دور خبرنگار حلقه زدند و هر کدام خواسته ای داشت. یکی از آنها می گفت اگر مشکلاتمان را به شما « خبرنگار » بگوییم یعنی کاری برای ما انجام می دهند؟ دیگری می گفت اصلا تا حالا دولت به ما کمکی نکرده و امیدی هم نداریم که کمک کنند.

یکی از این کارگران در تشریح حال این روزهای کارگران گفت: “هفت بچه دارم و اجاره نشسته ام و حتی سال تا سال گوشت قرمز نخریده ام. یک کارگری که از تنها در گوشه ای نشسته بود من را صدا زد و گفت می خواهم یک سری از مشکلات را به شما بگویم. او می گفت: «اگر کسی از خانواده بیمار شود توان پرداخت هزینه درمان را نداریم چون بیمه نیستیم. پول آب و برق را نمی توانیم پرداخت کنیم. برای من حداقل یک میلیون تومان پول برق آمده اما توانایی پرداخت آن را ندارم و هر روز هم اخطاریه ارسال می کنند. کسی به اندازه ما کارگران مشکلات ندارد. انتظارات زیادی از مسئولان داریم. تا حالا ندیدم کسی سراغی از ما کارگران بگیرد و ببینید این کارگرانی که سر میدان ایستاده اند، ایرانی هستند یا افغانی.”

او در ادامه می گفت: “حقوق شرکتی ها و بازنشستگان را ۲ برابر می کنند اما متاسفانه کسی توجه ای به ما ندارد و عملا کارگران به حال خود رها شده اند.”

همچنین کارگر دیگری در تشریح وضعیت شان گفت: “یکی از مشکلات ما کارگران مسئله بیمه است. به دلیل نداشتن اطلاعات حقوقی و عدم پشتیبانی از داشتن بیمه محروم هستیم و عده ای هم که بیمه شده‌اند با توجه به هزینه های سنگین زندگی به سختی آن را پرداخت می کنند. دیگر کارگری هم می گفت هنوز کمک معیشتی ۱۰۰هزار تومانی را نگرفته است. دیگر کارگری هم یکی از حوادث کاری خود را برای من تعریف کرد. او دست و آرنج اش را نشان داد که سوخته بود و گفت «سینه ام هم سوخته و بدون اینکه بیمه ای داشته باشم کار می کنم.»”

فقر و محرومیت از تامین اجتماعی شهروندان در حالی رو به گسترش است که در ماده ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر که ایران از امضا کنندگان آن است بر محق بودن افراد بر تامین اجتماعی مناسب به لحاظ؛ خوراک, مسکن, پوشاک و سایر موارد اقتصادی تامین اجتماعی تاکید کرده اما برخوردهایی از این دست با شهروندان ایران مصداق نقض حقوق بشر است. 

همچنین در هدف سوم سند ۲۰۳۰ یونسکو، به صراحت به حق همه انسانها از برخورداری محیط زندگی سالم و استاندارد، متناسب با شان و مقام انسانی آنها تاکید شده است اما در ایران پس از تصویب این سند برای اجرا در پی مخالفت علی خامنه ای و اعلام وی با این جمله که « آقایان بدون اجازه ما سندی را امضا کردند » اجرای این سند معتبر بین المللی به طور کامل از دستور کار در ایران خارج و با آن به شدت مخالفت شد.