By حقوق بشر در ایران 
https://wp.me/p6xuBy-l8g
حقوق بشر در ایران – امروز چهارشنبه ۱ مرداد ماه ۱۳۹۹, در پی یورش گارد به اندرزگاه ۴ سالن ۴ زندان اوین خالد پیرزاده, زندانی سیاسی به ضرب و جرح به زندان تهران بزرگ منتقل شد.
به گزارش حقوق بشر در ایران, صبح امروز چهارشنبه ۱ مرداد ماه ۱۳۹۹, خالد پیرزاده, زندانی سیاسی محبوس در اندرزگاه ۴ سالن ۴ زندان اوین در پی یورش گارد این زندان و ضرب و جرح به زندان تهران بزرگ منتقل شد. انتقال این زندانی سیاسی خشونت آمیز بوده و در حین این انتقال اعتراض گسترده ای در اندرزگاه۴ زندان اوین بر علیه مسئولان بوجود آمد. این زندانی سیاسی در حال تحمل حبس تعزیری ۵ ساله خود به اتهام اجتماع و تبانی به قصد برهم زدن امنیت کشور است.
بنقل از یک منبع مطلع در گفتگو با گزارشگر حقوق بشر در ایران ضمن اعلام این خبر گفت: “دلیل این انتقال امضای بیانیه حمایتی از طرف این زندانی سیاسی و حمایت وی از سهیلا حجاب و سومین دلیل اینکه در دسترس قرار دادن کارت تلفن خود برای استفاده سایر زندانیان و تماس با فعالان مدنی خارج از زندان عنوان شده و در حال حاضر کارت تلفن این زندانی سیاسی ضبط شده و از حق تماس تلفنی و ملاقات با خانواده خود محروم شده است”.
این منبع مطلع در تشریح انتقال این زندانی سیاسی گفت: “صبح امروز مسئولان اندرزگاه ۴ زندان اوین با تهدید سعی در انتقال خالد پیرزاده داشتند اما در پی مقاومت این زندانی سیاسی و اعتراض سایر زندانیان مبنی بر غیرقانونی بودن این کار با حمله گارد زندان به اندرزگاه ۴ خالد پیرزاده با ضرب و جرح به زندان تهران بزرگ منتقل شد”.
در تاریخ ۵ بهمن ماه ۱۳۹۸, خالد پیرزاده, توسط شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب تهران به ریاست محمد مقیسه از بابت اتهامات “اجتماع و تبانی به قصد برهم زدن امنیت کشور”, “توهین به رهبری”, “تمرد از دستور ماموران در حین انجام وظیفه”, “خروج غیرقانونی از کشور” و “ورود غیرقانونی به کشور در مجموع به تحمل ۲۳ سال و ۶ ماه حبس تعزیری محکوم شد که این حکم در تاریخ ۳۰ اردیبهشت ماه ۱۳۹۹, عینا توسط شعبه ۳۶ دادگاه تجدید نظر استان تهران تائید شد.
- بیشتر بخوانید: دادگاه انقلاب تهران: محکومیت ۲ تن از شهروندان در مجموع به تحمل ۲۳ سال و ۶ ماه حبس تعزیری
- بیشتر بخوانید:محکومیت قطعی خالد پیرزاده و رضا محمدحسینی در مجموع به بیش از ۲۳ سال حبس تعزیری
خالد پیرزاده از اواسط آذر ماه ۱۳۹۸, در اعتراض به تداوم بازداشت و قبول مسئولان قضائی برای تبدیل قرار بازداشت وی به قرار وثیقه اعلام اعتصاب غذا کرده بود و چندی بعد در پی وعده های مسئولان مبنی بر پی گیری درخواست این زندانی سیاسی به اعتصاب غذای خود پایان داد. این زندانی سیاسی همچنین در تاریخ ۱۶ بهمن ماه ۱۳۹۸, به همراه برزان محمدی, رضا محمد حسینی و مهدی مسکین نواز, اعتصاب غذا کرده بودند. در تاریخ ۱۵ اسفند ماه ۱۳۹۸, خالد حسینی پس از وعده پی گیری از سوی مسئولان زندان به اعتصاب غذای خود پایان داد.
- بیشتر بخوانید: اعتصاب غذای ۴ زندانی سیاسی در اندرزگاه ۴ سالن ۳ زندان اوین
- بیشتر بخوانید: زندان اوین: پایان اعتصاب غذای ۳زندانی سیاسی و تداوم اعتصاب غذای زندانی دیگر
لازم به ذکر است؛ ماموران اطلاعات سپاه پاسداران, در اردیبهشت ماه سال ۱۳۹۸, رضا محمدحسینی, را پس از بازداشت به بند امنیتی ۲ الف سپاه واقع در زندان اوین منتقل کردند و پس از طی دوران بازجوئی در مرداد ماه ۱۳۹۸, به بند قرنطینه زندان اوین منتقل شده بود.
همچنین خالد پیرزاده, در اردیبهشت ماه ۱۳۹۸, توسط ماموران اطلاعات سپاه پاسداران در تهران بازداشت به سلول انفرادی بند امنیتی ۲ الف سپاه واقع در زندان اوین منتقل شد و طی این مدت تحت بازجوئی های فشرده قرار گرفت. پس از اتمام مراحل بازجوئی این زندانی سیاسی به بند قرنطینه و پس از آن به اندرزگاه ۴ سالن ۴ زندان اوین منتقل شد.
مجموعه دلایل بازداشت شهروندان در ایران, در زمره اتهامات مرتبط با سرکوب آزادی بیان و عقیده میباشد که در اسناد بین المللی حقوق بشر از جمله ماده ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر و همچنین ماده ۱۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶به صراحت بر حق افراد بر برخورداری از آن تاکید شده است. اما از آنجائی که حکومت جمهوری اسلامی تاب شنیدن انتقادات شهروندان را ندارد فقط وانمود به احترام اصل آزادی بیان و قلم میکند ولی در اصل مطلب به طور سیستماتیک اقدام به سرکوب گسترده شهروندان در زمینه آزادی بیان و قلم میکند.
زندانیان سیاسی در زندانهای ایران با کلکسیونی از موارد گسترده نقض حقوق بشر دست و پنجه نرم میکنند. از یک سو محرومیت آنها از حق دادرسی عادلانه که در ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر بر آن تاکید شده است و از سوی دیگر بیماریها و آسیب های جسمی گوناگون که میتوان گفت اکثر این افراد این بیماریها را از زمانی که در زندان محبوس گردیده اند به آن مبتلا شده اند اما مسئولان قضائی و امنیتی در زندانهای ایران از این مسئاله بعنوان یک اهرم فشار در جهت تفهیم نظریات و یا اتهامات وارده بر افراد استفاده میکنند که این مورد ناقض ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر میباشد.
Subscribe to get the latest posts sent to your email.