خودکشی کارگر نیشکر هفت تپه بر اثر محرومیت از حق اشتغال در این کارخانه

حقوق بشر در ایران – امروز شنبه ۲۲ آذر ماه ۱۳۹۹، رضا آل کثیر، کارگر اخراجی از کارخانه کشت و صنعت نیشکر هفت تپه در پی محرومیت از حق امنیت شغلی و اخراج از کار پس از خودکشی جان باخت. 

به گزارش حقوق بشر در ایران به نقل از سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، امروز شنبه ۲۲ آذر ماه ۱۳۹۹، رضا آل کثیر – ساکن روستای حُر از توابع شهرستان شوش در استان خوزستان و کارگر اخراج شده از مجتمع کشت و صنعت نیشکر هفت تپه، در پی محرومیت از حق امنیت شغلی و افزایش فشارهای روحی در پی اقدام به خودکشی جان باخت. 

براساس این گزارش، رضا الکثیر، دارای ۲ خواهر فلج و ۱ برادر بوده و به تازگی مراسم نامزدی خود را برگزار کرده بود. 

او که در شرکت هفت تپه کار میکرد از محل کار خود اخراج شد بود و به خاطر عدم بازگشت مجدد او به سر کار دست به خودکشی زد.

این کارگر و شهروند ساکن شهرستان شوش، برای بازگشت به کار به دفعات به امیلی و اسدبیگی های مراجعه کرده بود و این افراد حاضر نشده بودند که او را به سرکار بازگردانند.

شرکت کشت و صنعت هفت تپه، قدیمی‌ترین کارخانه تولید شکر از نیشکر در کشور است که نیم قرن از تاسیس آن می‌گذرد و طبق اصل ۴۴ قانون اساسی اواخر سال ۱۳۹۴ از سوی سازمان خصوصی ‌سازی از چرخه دولتی خارج و به بخش خصوصی واگذار شد و پس از آن با توجه به عدم تخصص لازم در مدیریت این مجتمع تولیدی صنعتی مشکلات صنفی و اقتصادی کارگران این مجتمع صنعتی روندی افزایشی به خود گرفت.

حدود ۴۰۰۰ کارگر، به صورت رسمی، پیمانی، قراردادی و پیمانکاری در بخش‌های مختلف این شرکت بزرگ تولید شکر مشغول کار هستند.

در تاریخ ۳۱ خرداد ماه ۱۳۹۹, مسعود قادی‌پاشا, معاون پزشکی و آزمایشگاهی سازمان پزشکی قانونی کشور از خودکشی ۵ هزار و ۱۴۳ نفر از شهروندان ایران در سال ۱۳۹۸ خبر داد و این رقم را در مقایسه با مدت مشابه سال ۱۳۹۷ با ۸ دهم درصد رشد اعلام کرد.

• بیشتر بخوانید: بیش از ۵ هزار خودکشی در میان شهروندان ایران در سال ۱۳۹۸

افزایش میزان خودکشی شهروندان در نقاط مختلف کشور به مثابه نبود امید به زندگی است.

محرومیت از تامین اجتماعی شهروندان در حالی رو به گسترش است که در  ماده ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر که ایران از امضائ کنندگان این سند معتبر بین المللی می باشد بر محق بودن افراد بر تامین اجتماعی مناسب به لحاظ؛ خوراک, مسکن, پوشاک و برخورداری از خدمات حمایتی اجتماعی تاکید شده ولی در ایران بسیاری از شهروندان از این حق بطور سیستماتیک محروم هستند.