گزارشی از وضعیت اکبر باقری, زندانی سیاسی محبوس در تیپ ۴ زندان تهران بزرگ

حقوق بشر در ایران – امروز شنبه ۳ اسفند ماه ۱۳۹۸, اکبر باقری, زندانی سیاسی محبوس در تیپ ۴ اندرزگاه ۱ سالن ۱ زندان تهران بزرگ, که در حال سپری کردن دوران محکومیت حبس ۹ ساله خود می باشد علیرغم احساس ناراحتی شدید از نواحی دستگاه گوارش, کلیه, تاری چشم, کبد و همچنین بیماری میگرن که منجر به  سردردهای شدید در این زندانی سیاسی شده رنج می برد و از حق دسترسی به مرکزی درمانی متخصص خارج از زندان محروم مانده است. 

به گزارش حقوق بشر در ایران, امروز شنبه ۳ اسفند ماه ۱۳۹۸, اکبر باقری, زندانی سیاسی محبوس در تیپ ۴ اندرزگاه ۱ سالن ۱ زندان تهران بزرگ, علیرغم درخواستهای مکرر برای اعزام به مرکز درمانی خارج از این زندان در پی عدم توجه مسئولان زندان تهران بزرگ از دسترسی به خدمات پزشکی و درمانی محروم مانده است. این زندانی سیاسی در حال تحمل دوران محکومیت حبس خود از بابت اتهامات “عضویت در گروههای معاند نظام”, “تمرد از دستور ماموران امنیتی در حین انجام ماموریت” و “فعالیت تبلیغی علیه نظام” می باشد. 

بنقل از یک منبع مطلع در گفتگو با گزارشگر حقوق بشر در ایران ضمن اعلام این خبر گفت: “با توجه به اینکه وضعیت ظاهری امکانات زندان تهران در همه زمینه ها بسیار کم و محدود است اکبر باقری که از بیماریهای کبد, نارسایی کلیه, تاری چشم, ناراحتی کبد و همچنین بیماری میگرن که باعث ایجاد سردردهای شدید توام با حالت تهوع در این زندانی سیاسی ایجاد می کند مسئولان زندان تهران بزرگ بدون توجه به نیاز وی برای اعزام به بیمارستان جهت درمان این بیماریهای از اعزام وی به مرکز درمانی سر باز می زنند”. 

لازم به ذکر است, پیش از این و در تاریخ ۲۴ مردادماه ۱۳۹۸, اکبر باقری در اعتراض به محرومیت وی از حق درمان اعلام اعتصاب غذا کرده بود. در آن گزارش هم یکی از نزدیکان این زندانی سیاسی اعلام کرده بود که مسئولان زندان تهران بزرگ در عین اینکه به وضوح بیماریهای این زندانی سیاسی را می بینند اما بدون هیچگونه ترتیب اثری وی را از حق درمان و دارو و اعزام به بیمارستان محروم کردند. 

• بیشتر بخوانید: اعتصاب غذای اکبر باقری, زندانی سیاسی محبوس در زندان تهران بزرگ

اعتصاب غذای اکبر باقری, زندانی سیاسی در حالی است که حقوق بشر در ایران, در تاریخ ۸ تیرماه ۱۳۹۸, با انتشار گزارشی, محرومیت این زندانی سیاسی از دسترسی به خدمات پزشکی و حق دادرسی عادلانه را اطلاع رسانی کرده بود. 

• بیشتر بخوانید؛ تداوم محرومیت اکبر باقری, زندانی سیاسی محبوس در زندان تهران بزرگ از دسترسی به خدمات پزشکی

همچنین در تاریخ ۳۱ اردیبهشت ماه ۱۳۹۸, حقوق بشر در ایران, در گزارشی از محرومیت اکبر باقری از دسترسی به خدمات پزشکی علیرغم ابتلا به بیماری گوارشی و هموروئید و بیماری پوستی اطلاع رسانی کرده بود. 

• بیشتر بخوانید؛  گزارشی از آخرین وضعیت اکبر باقری, زندانی سیاسی محبوس در زندان تهران بزرگ

همچنین در تاریخ ۲۹ خرداد ماه ۱۳۹۸ حقوق بشر در ایران در گفتگوی رادیویی با خواهر اکبر باقری پیرامون وخامت اوضاع جسمی این زندانی سیاسی محروم از حق درمان اطلاع رسانی کرده بود. 

لازم به ذکر است, اکبر باقری, ابتدا در خردادماه سال۱۳۹۶ توسط نیروهای امنیتی در منزل شخصی‌اش بازداشت و نهایتا پس از دو ماه تحمل بازجویی و سلول‌های انفرادی در زندان مرکزی « دیزل‌آباد » کرمانشاه با تودیع قرار وثیقه به صورت موقت آزاد شده بود.

این زندانی سیاسی یک بار دیگر در اواسط اسفندماه ۱۳۹۶, در جریان تجمع اعتراضی مالباختگان موسسه مالی و اعتباری کاسپین در مقابل مجلس در تهران بازداشت و به زندان اوین منتقل شده بود. این فعال سیاسی به  مدت ۴۸ روز در سلول‌های انفرادی بند ۲۰۹ زندان اوین نگهداری و تحت بازجوئی بوده  و پس از اتمام بازجوئی و تکمیل پرونده جهت محاکمه به بند ۴ سالن ۲ این زندان منتقل شد.

جلسه دادگاه رسیدگی به اتهامات اکبر باقری در تابستان ۱۳۹۷ توسط  شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی “ابوالقاسم صلواتی” برگزار شد و این فعال سیاسی از بابت اتهامات؛ “عضویت در گروههای معاند نظام”, “تمرد از دستور ماموران امنیتی در حین انجام ماموریت” و “فعالیت تبلیغی علیه نظام” به تحمل ۹ سال حبس تعزیری محکوم شد.

با ارجاع پرونده به دادگاه تجدیدنظر عین حکم صادره  توسط دادگاه بدوی مورد تائید دادگاه تجدیدنظر قرار گرفت و بدین ترتیب اکبر باقری به تحمل ۹ سال حبس تعزیری بصورت قطعی محکوم شد.

در حال حاضر “رها” دختر اکبر باقری با توجه به محرومیت از حق ملاقات حضوری با پدرش با افت شدید تحصیلی مواجه شده است. 

زندانیان سیاسی  در زندانهای ایران با کلکسیونی از موارد گسترده نقض حقوق بشر دست و پنجه نرم میکنند. از یک سو محرومیت آنها از حق دادرسی عادلانه که در ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر بر آن تاکید شده است و از سوی دیگر بیماریها و آسیب های جسمی گوناگون که میتوان گفت اکثر این افراد این بیماریها را از زمانی که در زندان محبوس گردیده اند به آن مبتلا شده اند و یا اعمال محرومیت های گسترده ای دیگر همچون ممانعت از مرخصی برای این افراد, اما مسئولان قضائی و امنیتی در زندانهای ایران از این مسئله بعنوان یک اهرم فشار در جهت تفهیم نظریات و یا اتهامات وارده بر افراد استفاده میکنند که این مورد ناقض ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر میباشد.