حقوق بشر در ایران – امروز پنجشنبه ۲۷ آذر ماه ۱۳۹۹، در ادامه تجمعات اعتراضی روزانه شهروندان در اقصی نقاط ایران که ناشی از سوء مدیریت مسئولان در بخش های مدیریتی و تصمیمات غیر کارشناسانه آنها است جمعی از کارگران واحد فضای سبز و پاکبانی شهرداری امیدیه و خانواده های بیماران «سی‌اف»، با برگزاری تجمعات اعتراضی نسبت به نقض حقوق شهروندیشان تجمعات اعتراضی را برگزار کردند.
به گزارش حقوق بشر در ایران به نقل از عصر جنوب، امروز پنجشنبه ۲۷ آذر ماه ۱۳۹۹، کارگران واحد فضای سبز و پاکبانی شهرداری امیدیه در اعتراض به پرداخت نشدن ۸ ماه حقوق ماهیانه و همچنین سایر معوقات مزدی از قبیل عیدی و سنوات خدمت آنها تجمع اعتراضی برگزار کردند.
این کارگران در تشریح مطالبات خود گفتند: “از فروردین ماه ۱۳۹۹ تا به امروز چهارشنبه ۲۶ آذر ماه من و همه همکاران ما فقط ۱ ماه حقوق کامل دریافت کردیم و باقی ۸ ماه حقوق و حق بیمه و همچنین عیدی و سنوات خدمت سالیانه ما پرداخت نشده است. البته سنوات باید در فروردین ماه ۱۳۹۹ پرداخت می شد اما یک ریال هم به ما پرداخت نکردند.”
تجمع اعتراضی خانواده های بیماران سی اف
به گزارش حقوق بشر در ایران به نقل از فارس، امروز پنجشنبه ۲۷ آذر ماه ۱۳۹۹، جمعی از خانواده های بیماران سی اف در اعتراض به مشکلات اقتصادی و عدم برخورداری از حمایتهای دولتی در مقابل ساختمان وزارت بهداشت و درمان در تهران تجمع اعتراضی برگزار کردند.
جان بیماران سی اف در خطر است. با وجود بیماری کرونا که همه کشور را درگیر خودش کرده است و ابتلا و مرگ‌های روزانه آن دغدغه درجه اول مردم شده است. در این میان به رنج و محرومیت بیماران خاص توجهی نمی‌شود. بیماران «سی‌اف»، از جمله این بیماران هستند که وزارت بهداشت بی‌توجه به نیاز آنها به داروی خاص شان، اعتراض کنند.
این شهروندان معترض در تشریح علت برگزاری این تجمع اعتراضی اعلام کردند: ” از نبود دارو و وعده‌های پوچ و توخالی مسئولان به ستوه آمده‌اند. خانواده‌های معترض با شکوه و شکایت می‌گفتند که حدود یک سال است که داروی «کرئون» که داروی اصلی برای بیماران سی‌اف است وارد نمی‌شود.”
سی اف، نام یک بیماری کمتر شناخته شده گوارشی است که خانواده های مبتلایان به آن با مشکلات مختلف سلامتی، قیمت کمرشکن دارو و نبود داروی اصلی مورد نیاز مواجه هستند.
بیماران مبتلا به سی اف علاوه بر هزینه‌های سرسام‌آور درمان، این روزها با مشکل تامین داروی مورد نیاز و موثر مواجه بوده و خواهان اقدام وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی برای رفع این مشکل هستند که به گفته آنان زندگی‌شان را به خطر انداخته است.
در پلاکاردهایی که در جریان تجمع اعتراضی امروز این بیماران در مقابل وزارت بهداشت آنها حمل می کردند نوشته بود: “داروی کرون = حیات بیماران سی‌اف، بیماران سی‌اف را دریابید، فرزندم مرا ببخش، من توان خرید کرون ۶۰۰ هزار تومانی را ندارم، از اینکه رنج و دغدغه خانواده‌های سی‌اف را درک می‌کنید، سپاسگزارم و من یک بیمار سی‌اف هستم ولی پدرم توان خرید دارو را ندارد.”
مادر محمدرضا، بیمار ۷ ساله مبتلا به بیماری سی اف، یکی از نمایندگان استان تهران نوشته ای که در دست دارد را کمی پایین می آورد و می گوید: “حدود یک سال است داروی کرئون، اصلی ترین داروی بچه های سی اف وارد نمی شود. چند ماه قبل، یک بار همین جا مقابل وزارت بهداشت و یک بار هم مقابل سازمان غذا و دارو تجمع کردیم. بعد از آن برای آرام کردن ما، یک نوبت کرئون – آن هم به تعداد محدود – وارد شد. اعلام کردند آبان ماه دوباره وارد می شود، اما نشد. قرار شد آذرماه وارد شود اما آذر هم رو به پایان است و خبری نشده.”
مادر این کودک مبتلا به سی اف در ادامه افزود: “در این مدت، هیچ کس نمی داند ما با چه مصیبتی و با چه قیمت هایی کرئون تهیه و برای بچه هایمان جیره بندی کردیم. وزن پسر من در همین مدت کمتر از یک سال از ۲۶ کیلو رسیده به ۲۱ کیلو. هیچ کس جز خانواده های بیماران سی اف که عمرشان را برای وزن گرفتن بچه هایشان می گذارند، نمی داند این یعنی چه. من برای گِرم گِرم آن 5 کیلویی که از دست رفت، زحمت کشیده بودم. با مغز پسته کیلو ۳۰۰ هزار تومان که با قرض از این و آن تهیه کردم و به پسرم خوراندم، ذره ذره وزن گرفته و به 26 کیلو رسیده بود اما نداشتن کرئون، همه زحماتم را هدر داد.”
مادر از پشت ماسک نفس می گیرد و ادامه می دهد: “فقط هم که این نیست. داروی «پالموزایم» هم که نفس های بچه های ما وابسته به آن است، پیدا نمی شود. بچه های سی اف داروهای متعددی باید مصرف کنند. حتی ویتامین k موردنیاز بچه های ما هم با اینکه یک داروی ساده و ارزان محسوب می شود، نایاب است. آقایانی که آن بالا نشسته اند، به فکر بچه های ما نیستند. فقط می گویند که تحریم هستیم، ارز نیست، امکان جا به جایی ارز وجود ندارد. چطور بعضی ها برای وارد کردن سنگ پا می توانند ارز جا به جا کنند اما شما برای دارویی که سلامت بچه های ما وابسته به آن است، نمی توانید؟! اگر واقعاً برای هیچ کاری امکان جا به جایی ارز وجود نداشت، ما هم راحت تر این درد را قبول می کردیم و می گفتیم: خب، داروی بچه های ما هم پشت همان سدی گرفتار شده که باقی کالاها را زمین گیر کرده. اما ما داریم در همین جامعه زندگی می کنیم و سواد و آگاهی هم داریم. می بینیم ارز چطور دارد به واردات کالاهای بی اهمیت و غیر ضروری اختصاص پیدا می کند. بنابراین هیچ دلیلی برای وارد نشدن داروهای بیماران سی اف وجود ندارد.”
