عدم پرداخت حقوق ماهیانه و وسائل کار و ایمنی به کارگران راه آهن در کرمان
حقوق بشر در ایران – امروز پنجشنبه ۱۳ آذر ماه ۱۳۹۹، کارگران شاغل در ابنیه راه آهن و خطوط ریلی استان کرمان از پرداخت نشدن سر وقت حقوق و مطالبات اقتصادی خود خبر دادند.
به گزارش حقوق بشر در ایران به نقل از ایلنا، امروز پنجشنبه ۱۳ آذر ماه ۱۳۹۹، کارگران شاغل در پروژه بهسازی و تعمیر و نگهداری و اصلاح خطوط ریلی سریز به استان کرمان از عدم پرداخت به موقع حقوق ماهیانه و همچنین عدم تحویل لباس کار و سایر ابزار و سائل لازم برای کارشان ناراضی هستند.
براساس اعلام این کارگران معترض: “دستمزد به صورت حداقلی آن هم با دوتا سه ماه تاخیر پرداخت می‌شود و این مساله، وضع معاش خانواده‌های ما را دشوار کرده است.”
از دیگر مشکلات این کارگران، کمبود امکانات ایمنی و رفاهی است و آنها در تشریح این مطلب افزودند: “در این شرایط کرونایی کارگران پروژه بهسازی سریز به کرمان روزانه حدوداً ۱۰ ساعت کار می‌کنند و کسی به فکر جان کارگران نیست.”
کارگران پروژه ابنیه راه آهن و خطوط ریلی در ادامه تصریح کردند: “در عین حال کفش و لباس کاری مرتب به ما داده نمی‌شود؛ در حال حاضر هم که به فصل زمستان نزدیک هستیم انتظار دریافت حداقل یک لباس زمستانی را داریم. برخی همکاران تعمیراتی هم مشکل ابزار کار دارند؛ شرکت حتی در خرید ابزار کار هم هزینه نمی‌کند.”
یکی از کارگران بهسازی که به قول خودش از شرایط به تنگ آمده، می‌گوید:”آیا مسئولین می‌توانند با این حداقل دریافتی دو تا سه میلیونی ما کارگران زندگی کنند؛ البته آن هم با دو تا سه ماه تاخیر؟ همه ماه کارگران امیدوار بودیم مسئولان که اخیرا برای بازدید از روند ساخت پروژه آمده بودند به‌جای عکسبرداری در بین کارگران کمی هم به مشکلات کارگران گوش بدهند.
تداوم محرومیت این کارگران حقوق اقتصادی و همچنین عدم دسترسی آنها به ابراز و وسائل کار و ایمنی محل کارشان در حالی است که پیش از این هم حقوق بشر در ایران در تاریخ ۳۰ مهر ماه ۱۳۹۹، با انتشار گزارشی به محرومیت کارگران شاغل در خطوط ریلی و ابنیه راه آهن اشاره کرده بود.
کارگران ابنیه راه آهن در مورد وضعیت فعلی آنها برای دسترسی به خدمات بهداشت و حقوق اقتصادی آنها افزودند: “نبود پزشک و اورژانس در همه واحدها، نداشتن لباس کار، ماسک استاندارد، دستکش، کفش و چکمه، پایین بودن حقوق و مزایا و نپرداختن به موقع آن، عدم پرداخت پاداش و به حساب نیاوردن ضریب کاری برای همکاران ریلی خود، در ادامه گفتند: علاوه بر نداشتن امکانات رفاهی و وضعیت معیشتی مناسب، کم‌کاری مسئولان نیز موجب شده تا شاهد اتفاقاتی تامل‌برانگیز همچون از دست دادن همکاران در این مجموعه باشیم.”
- بیشتر بخوانید: کارگران ابنیه راه آهن: به دلیل عدم پرداخت ماهها معوقه مزدی قادر به تامین امنیت در خطوط ریلی نیستیم
آنها یادآور شدند:”طی سالهای متوالی شاهد بروز حوادث دلخراش برای همکاران خود در مناطق مختلف ریلی بوده‌ایم. در ۶تا ۷ماه گذشته نیز به دلیل شیوع ویروس کرونا کارگران دایم در معرض ابتلا به این ویروس بوده‌اند.”
کارگران اظهار داشتند:”برخی کارگران ابنیه فنی که دچار بیماری کرونا شده‌اند به دلیل پرداخت نشدن حق بیمه دفترچه‌هایشان فاقد اعتبار شده و با مشکل روبرو هستند. از طرفی پایین بودن حقوق و نپرداختن به موقع آن درکنار نداشتن بیمه تکمیلی و به حساب نیاوردن ضریب کاری آنهم باتوجه به اینکه باید هر ساله ایمنی و امکانات مناسب در این زمینه لحاظ بشود، باعث شده کارگران دچار مشکل باشند.”
آنها تاکید کردند: ” مسئولان تنها به فکر بازدهی محدوده کار خود هستند و به کارگری که بایستی ساعت‌ها در فصول گرم و سرد سال امنیت خطوط ریلی کشور را تامین کند، فکر نمی‌کنند و ما به دفعات در برابر این شرایط تبعیض آمیز تجمعاتی برگزار کردیم اما نتیجه‌ای نداشته است.”
کارگران با اشاره به تکلیف کارفرما در زمینه تامین ملزومات کار نیز گفتند:”بیش از ۲سال است که برخی مدیران بخش پیمانکاری راه‌آهن از تحویل لوازم ایمنی فردی و لباس کار به پرسنل خودداری می‌کنند. عرف کارگاه‌های راه‌آهن اینگونه است که هر شش ماه یکبار لباس ایمنی و هر سال یکبار کفش ایمنی به کارگران داده می‌شود اما شرکت‌های پیمانکاری به دلیل مشکلات مالی یا هر دلیل دیگری این عرف را رعایت نمی‌کنند و این هزینه‌ها از جیب کارگران پرداخت می‌شود.”
لازم به ذکر است؛ کارشناسان بهداشت کار پیشتر از وزارت کار درخواست کرده بودند در راستای حفاظت بهداشتی از کارگران، بخشنامه‌ای الزام‌آور ابلاغ کنند تا کارفرمایان موظف شوند هم به کارگران تجهیزات ایمنی بدهند و هم محیط کارگاه را ضدعفونی کنند؛ آنها معتقدند باید از ورود و شیوع ویروس کرونا به کارگاه‌ها جلوگیری کرد.
دسترسی افراد به امکانات پزشکی و بهداشتی از جمله موارد مورد تاکید در ماده ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر می باشد و بر محق بودن افراد بر تامین اجتماعی مناسب به لحاظ؛ بهداشت, درمان, خوراک, مسکن, پوشاک و برخورداری از خدمات حمایتی اجتماعی در مواقع بیکاری ، بیماری ، نقص اعضا ، بیوگی ، پیری یا در تمام موارد دیگری که به علل خارج از اراده انسان ، وسایل امرار معاش او از بین رفته باشد از شرایط آبرومندانه زندگی برخوردار شود.
