بحران ویروس کرونا: محرومیت کارگران ابنیه راه آهن از دسترسی به ماسک و اقلام بهداشتی

حقوق بشر در ایران – امروز دوشنبه ۲۵ فروردین ماه ۱۳۹۹, در حالی که مسئولان حکومتی و دولتی در ایران مدعی برخورداری کارگران از دسترسی به لوازم و تجهیزات برای مقابله با ویروس کرونا هستند اما کارگران شاغل در ابنیه فنی خطوط راه آهن از محرومیت آنها در دسترسی به این اقلام خبر می دهند. 

به گزارش حقوق بشر در ایران بنقل از ایلنا, امروز دوشنبه ۲۵ فروردین ماه ۱۳۹۹, کارگران ابنیه فنی راه آهن که در مناطق مختلف کشور مشغول به کار هستند از دسترسی به اقلام و تجهیزات از قبیل ماسک, دستکش و مواد ضد عفونی کننده برای مقابله و پیشگیری از ابتلا به ویروس کرونا محروم هستند. 

یکی از کارگران ابنیه فنی راه‌آهن پیرامون این مورد گفت: “حدود ۷ هزار کارگر در خطوط ابنیه فنی راه‌آهن کشور تحت مسئولیت چند شرکت پیمانکاری مشغول به کار هستند که نگران وضعیت موجود ابتلا به ویروس کرونا هستند”.

این شهروند در ادامه گفت: “شرکت‌های طرف قرارداد هنوز تمهیدات قابل قبولی برای پیشگیری از ابتلا به کرونا انجام نداده‌اند. از طرفی نایاب شدن برخی لوازم بهداشتی موجب شده که کارگران نتوانند خودشان اقلام بهداشتی را تهیه کنند”.

این منبع مطلع همچنین افزود: “کارگران برخی مناطق ریلی همانند ناحیه زاگرس آنهم از پول خودشان ماسک و دستکش خریداری کردند اما کارگران سایر مناطق ریلی همانند مشهد، هرمزگان، شاهرود، زاهدان، تهران، سمنان، دامغان، اسلامشهر و رباط کریم همچنان بدون امکانات حداقلی بهداشتی نظیر ماسک و دستکش فعالیت دارند”.

به گفته وی؛ برای انجام تعمیرات ریل‌ها و بازرسی آنها ناچاریم در هر ایستگاه حدود ۲۰ کارگر سوار یک درزین «قطار کوچک» بدون هیچ امکان پیشگیرانه‌ای بشویم. آیا داخل درزین هیچ خطری متوجه کارگران ابنیه فنی نیست؟ اگر هست چرا جلوگیری نمی‌کنند؟ چطور در سایر مکان‌ها وقتی دو نفر تجمع می‌کنند خطرساز است اما کسی به فکر کارگران ابنیه فنی راه‌آهن که در شرایط سخت بدور از چشم همگان کار می‌کنند نیست”.

لازم به ذکر است؛ کارشناسان بهداشت کار پیشتر از وزارت کار درخواست کرده بودند در راستای حفاظت بهداشتی از کارگران، بخشنامه‌ای الزام‌آور ابلاغ کنند تا کارفرمایان موظف شوند هم به کارگران تجهیزات ایمنی بدهند و هم محیط کارگاه را ضدعفونی کنند؛ آنها معتقدند باید از ورود و شیوع ویروس کرونا به کارگاه‌ها جلوگیری کرد.

دسترسی افراد به امکانات پزشکی و بهداشتی از جمله موارد مورد تاکید در ماده ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر می باشد و بر محق بودن افراد بر تامین اجتماعی مناسب به لحاظ؛ بهداشت, درمان, خوراک, مسکن, پوشاک و برخورداری از خدمات حمایتی اجتماعی در مواقع بیکاری ، بیماری ، نقص اعضا ، بیوگی ، پیری یا در تمام موارد دیگری که به علل خارج از اراده انسان ، وسایل امرار معاش او از بین رفته باشد از شرایط آبرومندانه زندگی برخوردار شود.