حقوق بشر در ایران – امروز سه شنبه ۸ بهمن ماه ۱۳۹۸, مرتضی کارگر, زندانی محبوس در زندان تهران بزرگ, در پی عدم رسیدگی پزشکی و محرومیت از حق درمان جان خود را از دست داد. این زندانی که از بابت جرائم غیرسیاسی محبوس شده بود طی روزهای گذشته از زندان اوین به زندان تهران بزرگ منتقل شده بود.
به گزارش حقوق بشر در ایران, امروز سه شنبه ۸ بهمن ماه ۱۳۹۸, مرتضی کارگر, زندانی محبوس در زندان تهران بزرگ, که اخیرا از اندرزگاه ۴ سالن ۱ زندان اوین به این زندان منتقل شده بود در پی ممانعت مسئولان سازمان زندانها در دسترسی وی به خدمات پزشکی و عدم اعزام وی به مرکز درمانی جان خود را از دست داد. این زندانی بدلیل عدم توانائی در پرداخت مهریه به حبس محکوم شده بود.
بنقل از یک منبع مطلع در گفتگو با گزارشگر حقوق بشر در ایران ضمن اعلام این خبر گفت: ” مرتضی کارگر, زندانی که از بابت عدم توانائی در پرداخت مهریه, به حبس تعزیری محکوم شده بود از حدود ۲ هفته پیش و زمانی که در اتاق ۸, سالن۱ از اندرزگاه ۴ زندان اوین بود از طبقه سوم تخت خود به زمین افتاده بود که همین اتفاق باعث از دست رفتن توان صحبت کردن و حرکت وی را سلب کرده بود”.
این منبع مطلع همچنین گفت: “علیرغم بروز علائمی همچون کبودی صورت و از بین رفتن درصد بالایی از هوشیاری وی مسئولان زندان اوین و پس از آن هم مسئولان زندان تهران بزرگ از اعزام وی به بیمارستان برای مداوا مخالفت کرده بودند و مرتضی با همین حال و روز شنبه ۵ بهمن ماه ۱۳۹۸, از زندان اوین به زندان تهران بزرگ منتقل شد”.
لازم به ذکر است؛ مرتضی کارگر, در تاریخ ۵ بهمن ماه ۱۳۹۸, از اندرزگاه ۴ سالن ۱ اتاق ۸ زندان اوین به زندان تهران بزرگ منتقل شده بود.
محرومیت از حق درمان زندانیان در زندانهای ایران از جمله مواردی است که به دفعات گزارشگر ان ویژه حقوق بشر در امور ایران نیز بر آن تاکید کردند و بعنوان جزئی از موارد نقض حقوق بشر در ایران از آن یاد کردند. زندانیان محبوس در زندانهای ایران با کلکسیونی از موارد گسترده نقض حقوق بشر دست و پنجه نرم میکنند. از یک سو محرومیت آنها از حق دادرسی عادلانه که در ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر بر آن تاکید شده است و از سوی دیگر بیماریها و آسیب های جسمی گوناگون که میتوان گفت اکثر این افراد این بیماریها را از زمانی که در زندان محبوس گردیده اند به آن مبتلا شده اند و از سوی دیگر پرونده سازیهای پی در پی برای آنها از جمله مواردی است که مستند و مشهود است. اما مسئولان قضائی و امنیتی در زندانهای ایران از این مسئله بعنوان یک اهرم فشار در جهت تفهیم نظریات و یا اتهامات وارده بر افراد استفاده میکنند که این مورد ناقض ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر میباشد.
اشتراک گذاری
