حقوق بشر در ایران ـ امروز چهارشنبه ۱۵ فروردین ماه ۱۴۰۳، حمیدرضا درستی، محبوس در زندان تهران بزرگ از حق درمان و نگهداری بر طبق اصل تفکیک جرائم، محروم است.
به گزارش حقوق بشر در ایران، امروز چهارشنبه ۱۵ فروردین ماه ۱۴۰۳، حمیدرضا درستی، نام پدر: الله مراد، متولد: ۱۳۶۳، ساکن: تهران و زندانی محکوم به جرائم عمومی(مالی)، محبوس در تیپ ۱ سالن ۹ در زندان تهران بزرگ، در حالی دوران حبس تعزیری خود را سپری می کند که از دسترسی به خدمات پزشکی، حق درمان و نگهداری بر طبق اصل تفکیک جرائم، محروم و در میان زندانیان جرائم خشن، دوران محکومیت خود را سپری می کند. این زندانی از بابت ارتکاب جرائم (مشارکت در سرقت) و (مشارکت در قتل) به حبس محکوم و دوران حبس تعزیری خود را به اتمام رساند اما در پی تشکیل پرونده مالی جدید به تحمل حبس محکوم و دوران بدل از جزای خود را سپری می کند.
به نقل از یک فرد نزدیک به این زندانی محبوس در زندان تهران بزرگ در گفتگو با گزارشگر حقوق بشر در ایران:”آقای درستی از بیماری از مشکلات اعصاب و روان در رنج است و از قرصهای ارام بخش برای کنترل وضعیت اعصاب وی استفاده می کند و این در حالی است که تا پیش از ورود به به تیپ ۱ سالن ۹ زندان تهران بزرگ هیچ مشکلی نداشته و در پی اعمال فشار از سوی مرتضی محمدی ـ رئیس تیپ ۱ زندان تهران بزرگ به این بیماری مبتلا شده است. حمیدرضا درستی در دورانی که در زندان رجایی شهر کرج بوده در پی درگیری چند تن از زندانیان با وی، از ناحیه بالای قلب چاقو خورد و به مدت ۱ ماه در کما بوده و پس از آن بنا بر اعلام پزشکان متخصص باید تحت نظر باشد اما در پی بی توجهی مسئولان زندان تهران بزرگ از جمله مرتضی محمدی، اعزام حمیدرضا درستی به مرکز درمانی تخصصی قلب و اعصاب و روان هیچگاه صورت نگرفته است.”
این فرد نزدیک به خانواده حمیدرضا درستی گفت:”مرتضی محمدی، چند مرحله به آقای درستی اعلام کرده در صورتی از سالن۹ خارج می شود که خودکشی کند و در غیر اینصورت تا زمان مرگ باید در این سالن که (به دفعات از سوی سایر زندانیان تهدید به مرگ شده) بسر ببرد.”
این فرد مطلع در ادامه افزود:”از جمله فشارهای وارده به حمیدرضا درستی از سوی مرتضی محمدی، می توانم به ضرب و شتم چندین مرحله ای این زندانی با با توم اشاره کنم که هنوز پس از گذشت مدتی آثار خون مُردگی بر روی بدن این زندانی مشهود است و با توجه به اینکه از ۱۲ روز پیش به دستور مرتضی محمدی از تیپ ۱ سالن ۱۰ به تیپ ۱ سالن ۹(سالن شعبه ای ها که شامل زندانیان جرائم خشن از قبیل سرقت مسلحانه و سایر جرائم خشن است و از آن بعنوان تبعیدگاه زندان تهران بزرگ یاد می شود) بدون البسه و هیچگونه لوازم شخصی اش منتقل شده و در آن سالن، زندانیان دیگر در تلاش برای ایجاد درگیری با آقای درستی هستند و هر لحظه احتمال درگیری شدید و کشته شدن حمیدرضا درستی دور از ذهن نیست. حمیدرضا درستی باید در تیپ ۵ که زندانیان جرائم مالی در آن هستند بسر ببرد اما در پی اقدام غیرقانونی مرتضی محمدی، به سالنی منتقل شده که در آن (اصل تفکیک جرائم) رعایت نمی شود و با توجه به محتویات و پروندته این زندانی، وی باید در میان زندانیان جرائم مالی باشد نه زندانیان جرائم مسلحانه و محکوم به اعدام.”
وی در ادامه این گزارش خاطرنشان کرد:”حمیدرضا درستی بارها برای دسترسی به خدمات پزشکی و در اعتراض به شرابط نگهداری ناعادلانه اش اعتصاب غذا کرده اما در پی بی اعتنایی مرتضی محمدی، به وضعیت نگهداری بر طبق اصل تفکیک جرائم و دسترسی وی به خدمات درمانی این زندانی از حقوق اولیه خود محروم است.”
لازم به اشاره است، حمیدرضا درستی، در سال ۱۳۸۴، به اتهام (مشارکت در سرقت مسلحانه) و (مشارکت در قتل عمد) توسط ماموران نیروی انتظامی در تهران، دستگیر و پس از طی مراحل بازجویی ها و تفهیم اتهام به اعدام محکوم شد ولی در پی جلب رضایت ولی دم مقتول از اعدام (قصاص نفس)، تبرئه و به اتهام (مشارکت در سرقت مسلحانه) هم به تحمل ۱۶ سال حبس تعزیری محکوم شد اما در پی تشکیل پرونده قضایی جدید در زندان رجایی شهر کرج به اتهام (مشارکت در کلاهبرداری) به تحمل حبس تعزیری محکوم شده و در حالی تحمل دوران محکومیت قطعی خود است.
زندانیان محبوس در زندانهای ایران با کلکسیونی از موارد گسترده نقض حقوق بشر دست و پنجه نرم میکنند. از یک سو محرومیت آنها از حق دادرسی عادلانه که ناقض ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر است و از سوی دیگر بیماریها و آسیب های جسمی و روحی گوناگون که اکثر این بیماریها از زمانی که این افراد در زندان محبوس شدند با آنها دست به گربیان شده و از سوی دیگر هم پرونده سازی های گسترده که مسئولان قضائی و امنیتی در زندانهای ایران از آن بعنوان یک اهرم فشار برای سرکوب و ارعاب بر زندانیان سیاسی و امنیتی وارد می کنند مورد استفاده قرار گرفته است.
اشتراک گذاری
