حقوق بشر در ایران ـ امروز پنجشنبه ۲۱دی ماه ۱۴۰۲، سعید ماسوری، زندانی سیاسی محبوس در زندان قزلحصار کرج در بیست و چهارمین سال از حبس ابد خود نسبت به وضعیت جاری در کشور اعتراض کرد.
به گزارش حقوق بشر در ایران، امروز پنجشنبه ۲۱ دی ماه ۱۴۰۲، سعید ماسوری، زندانی سیاسی محبوس در زندان قزلحصار کرج، در حالی که بیست و چهارمین سال حبس تعزیری خود را سپری می کند با نگارش نامه ای سرگشاده به ضمن اعتراض به وضعیت کنونی ایران، صدور و اجرای احکام اعدام بر علیه شهروندان را نقد کرده و فضای جاری در کشور را به قبرستان انسانیست در پی افزایش سرکوب و ارعاب در جامعه تشبیح کرده است. سعید ماسوری، در حال تحمل محکومیت حبس ابد خود، به اتهام (محاربه از طریق عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران) است و از سال ۱۳۷۹ در حالی که از حق اعزام به مرخصی و سایر حقوق شهروندی یک زندانی محروم است در زندان بسر می برد.
متن نامه سرگشاده سعید ماسوری در ادامه می آید:
“ای عاشقان ای عاشقان امروز مائیم و شما
در پشت انبوه دیوارها و آنگاه سیمهای خاردار و باز دیوار و سیم خاردار، سلول مجرد و دیوارهای تقریباً به هم چسبیده آن، حفره ایی به نام پنجره و آنگاه من بیست و چهارمین سال زندان را آغاز میکنم.
همچون فرزند مریم که صلیبش را بر دوش میکشد، ۲۴ سال است که سنگینی دیوارهای قطور و میله های آن را تحمل میکنم. فضای خفقانآور آن را لحظه به لحظه زندگی کرده ام و همیشه به خود میگفتم که: (ما رخ ز شُکر افروخته با موج و بحر آموخته زان سان که ماهی را بود، دریا و طوفان جانفزا)
ولی بیست و سومین سال از حبس من به گونه دیگری بود. سالی خونین و شاید خونین ترین سالهای این ۲۳ ساله بود. چرا که هنوز گرمای نفس و نجوای عزیزانی همچون؛ محسن شکاری، محمدمهدی کرمی، سیدحسین حسینی، خدانور لجه ای، میلاد زهره وند و یا قاسم آبسته، ایوب کریمی و داوُد عبدالهی (آسو) را که در همین کشتارگاه قزلحصار به مسلخ بردند را بر گونه های خود احساس میکنم.
گویی که صدای فریاد آنها را که هم از پشت همین دیوارهای کناریمان میشنوم… و انبوه دیگر هم که در صف کشتار و قتل عام قرار دارند. مثل خسرو بشارت، انور خضری، فرهاد سلیمی، کامران شیخه، مجاهد کورکور و رضا رسایی و ……
چرا که ماران روئیده بر دوش این ضحاک هنوز از خون و مغز جوانانمان سیر نگشته و تازه خدای جنایت و کشتار و نه خداوند مهربانی و رحمت، دستورات این جنایت ها را بر زبان آن ضحاک جاری گردانده.
زندان به تنهایی می تواند قبرستان انسان و انسانیت باشد و آنگاه که مأموران کشتار و اعدام هر روز یکی را از کنارت، برای اعدام با دستبند و زنجیر به انفرادی میبرند و آخرین نگاهش بر تو قفل میشود و هیچ کاری از دستت برنمیآید…هر لحظه و پس از او حلق آویز و اعدام شده ایی و من تمام این یکسال را لحظه به لحظه با آنها اعدام شده ام. ولی به راستی تا کی… و تا به کجا…؟
قطعا تا به جایی که قطره قطره آزادیهای گرفته شده از مردممان را پس بگیریم و این البته بهایی بس خونین است که هر لحظه پرداخته و قرار است بیش از آن را هم بپردازیم. شاید این سرنوشت عاشقان آزادی و ایران باشد.
ولی خطاب به همه آزادگان و عاشقان ایران می گویم:(ای عاشقان ای عاشقان امروز مائیم و شما افتاده در غرق آبه ایی، تا خود که داند آشنا)
ما را از این دریای خون نمی توانند بترسانند و به خاطر عظمت و بزرگی آن عشق، در کانون این دریای خون هم به قول مولوی آشنا کردن (شنا کردن) خواهیم پرداخت تا ساحل آزادی و عدالت و برابری.”
سعید ماسوری / واحد ۳ زندان قزلحصار کرج / دی ماه ۱۴۰۲
در خصوص نویسنده این نامه لازم به اشاره است، سعید ماسوری، در تاریخ ۱۹ دی‌ماه ۱۳۷۹، به اتهام (عضویت در سازمان مجاهدین خلق)، در شهرستان دزفول از توابع استان خوزستان، بازداشت و پس از انتقال به بند ۲۰۹ وزارت اطلاعات واقع زندان اوین و طی مراحل بازجویی ها و تفهیم اتهام در سال ۱۳۸۱، به اتهام (محاربه از طریق عضویت در سازمان مجاهدین خلق)، توسط شعبه دادگاه انقلاب تهران، به اعدام، محکوم و پس از اعلام فرجام خواهی و طی مراحل دادرسی مجدد در دادگاه انقلاب تهران حکم وی به حبس ابد تقلیل پیدا کرد.
این زندانی سیاسی، در تاریخ ۱۲ شهریور ماه ۱۴۰۲، به هماه جمعی از زندانیان سیاسی در راستای انتقال زندانیان از زندان رجایی شهر به زندان قزلحصار کرج، منتقل شد.
اشتراک گذاری
