اعتصاب غذای ارژنگ داوودی, زندانی سیاسی محبوس در قرنطینه زندان مرکزی زاهدان

ارژنگ داوودی زندانی سیاسی محبوس در زندان مرکزی زاهدان بیش از ۲۲ روز است که در اعتراض به یک سال حبس در محیط آلوده و غیر بهداشتی قرنطینه این زندان و  تداوم محرومیت از حق دسترسی به امکانات اولیه و هواخوری و حق ملاقات با خانواده خود دست به اعتصاب غذا زده است.

به گزارش حقوق بشر در ایران, ارژنگ داوودی زندانی سیاسی محبوس در قرنطینه زندان مرکزی زاهدان که در حال سپری کردن دوران محکومیت ۲۰ ساله خود در تبعید و در قرنطینه زندان مرکزی زاهدان میباشد در اعتراض به  شرایط غیر قابل تحمل و محیط آلوده زندان و محرومیت از حق دسترسی به امکانات اولیه بیش  ۲۲ روز است که در اعتصاب غذا بسر میبرد.  این زندانی سیاسی به دفعات به دلایل مختلف که شامل محرومیتهای گسترده  ای از قبیل محرومیت از هواخوری، ملاقات، تماس تلفنی با خانواده، خدمات پزشکی، خرید و تهیه مواد غذایی مناسب و  محرومیت از دسترسی به دیگر امکانات اولیه بوده  دست به اعتصاب غذا زده بود.   ارژنگ داوودی پیش‌تر از این نیز در تاریخ ۱۲ اسفند ۱۳۹۶، در اعتراض به وضعیت نامناسب محل نگهئداری وی که قرنطینه زندان مرکزی زاهدان است  اقدام به اعتصاب غذا کرده بود. قوق بشر در ایران در تاریخ ۱۴ بهمن سالجاری طی گزارشی از وخامت وضعیت ارژنگ داوودی در قرنطینه زندان مرکزی زاهدان اطلاع رسانی کرده بود. در این گزارش  ذکر شده بود که ارژنگ داوودی علیرغم کهولت سن در زندان زاهدان که چهاردهمین سال حبس خود را سپری می‌کند، با وجود بیماری و درد شدید کلیه در یکی از اتاقک‌های بند قرنطینه این زندان به تنهائی و دور از زندانیان دیگر در شرایطی سخت نگهداری می‌شود.

این زندانی سیاسی در پیامی از زندان مرکزی زاهدان علت اعتصاب غذا خود را “اعتصاب برای کمی هوا و کمی آفتاب” عنوان کرده بود.
ارژنگ داوودی در تاریخ ۱۶ فروردین سالجاری در حالی که در اعتصاب غذا بسر می برد در نامه ای سرگشاده خطااب به  مجامع بین المللی نوشته بود:

اعتصاب غذای اینجانب امروز پنجشنبه ۱۶ فروردین ۹۷ در اصل ۳۴ روز از آن می گذرد صرفا برای برخورداری از کمی هوا و کمی آفتاب است که به طرزی غیرانسانی از تاریخ ۴ مرداد ۹۶ تاکنون در زندانهای زابل و زاهدان از من سلب گردیده است. این زورگویی بی شرمانه و طولانی مدت علاوه بر تشدید بیماریهای قلبی و دیابت؛ باعث شده که دید چشمهایم بیش از پیش ضعیف شود. از تاریخ ۱۶ دی ۹۶ در پی انتقال مجدد به زندان زاهدان دچار عوارض سوء بسیار حاد و وخیم شدم.
زیرا که در دخمه ای کوچک تحت عنوان سلول انفرادی شماره ۲ در قرنطینه زندان نگهداری می شوم.
از حق ملاقات؛ تلفن و ارتباط با سایر زندانیان: هواخوری؛ پیاده روی؛ مطالعه کتاب؛ تلویزیون؛ امکان تهیه دارو و غذای متناسب با بیماریها و … محروم هستم.
هم میهنان
آیا دولت اسرائیل که این همه از طرف رژیم جنایت پیشه خامنه ای مورد مذمت قرار می گیرد با تروریستهای فلسطینی که پس از قتل شهروندان یهودی دستگیر شده اند همین رفتار ضدبشری را دارد؟ مسلما اگر چنین می بود عمال رژیم کوس رسوایی آن را از سراسر جهان به صدا درمی آوردند. خیلی صریح می گویم که ای کاش این حقوقی که دولت اسرائیل زندانیان فسلطینی قائل است؛ از سوی رژیم حاکم برای زندانیان سیاسی و عادی ایرانی منظور می گردید.
مسلما رفتار وحشیانه کارگزاران رژیم با زندانیان بویژه تبعیدیان با مرام مردم غیور سیستان و بلوچستان منافات دارد. بويژه نوع رفتار با تبعیدیان را نه غریب نوازی که غریب کشی به حساب می آورند. وقتی شیخ علی خامنه ای که مدتی را در این خطه و در ایرانشهر به صورت تبعید آزاد به سر می برده خوب می داند که این رفتار وحشیانه مختص این رژیم و رویه استبداد دینی حاکم بر کشور است. زیرا رفتار بسیار خشن و غیرانسانی رایج در زندانهای این استان فقط در ارتباط با زندانیان سیاسی نیست بلکه خوی ذاتی و سرشت واقعی دژخیمان به کار گمارده ای است که تنها استفاده از زور و زنجیر را می دانند و می پسندند.
لذا از آقای زید رعدالحسین کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد و سایر سازمانهای حقوق بشری از جمله عفو بین الملل انتظار دارم که تصمیماتی اتخاذ نمایند که هر چه سریعتر ناظرانی جهت بازدید از این زندان عصر حجری اعزام شوند. زیرا صرف ترکیب مخوف و نابهنجار ساختمانهای زندان زاهدان به خودی خود گویای بسیاری از واقعیتی است که در درون آن جریان دارد و بی مناسبت نیست که آن را کشتارگاه مرکزی زاهدان می نامند.
از افراد نامبرده در زیر می خواهم که ذهنیت غلط و رفتار وحشیانه خود نسبت به کلیه زندانیان بویژه زندانیان سیاسی را تغییر داده و کمی انسانیت از خود بروز دهند.

لازم به ذکر است که ارژنگ داوودی در اوایل بهمن ۱۳۹۶، از زندان زابل به طول ناگهانی و غیرقانونی به زندان مرکزی زاهدان منتقل شد.

این زندانی سیاسی در تاریخ  ۱۳ شهریور ۱۳۹۶ با انتشار یک فایل صوتی نسبت به در خطر بودن جان خود در زندان زاهدان اطلاع رسانی کرده بود.
از زمان انتقال  ارژنگ داوودی به زندان مرکزی زاهدان  این زندانی سیاسی توسط مسئولین زندان در قرنطینه  و در شرایط بسیار بد بدون حق هواخوری کافی و یا حتی در اختیار داشتن امکانات اولیه و زیر شدیدترین  شکنجه های  روحی و روانی  قرار دارد.
ارژنگ داوودی پس از انتقال از زندان زابل به زندان مرکزی زاهدان از هواخوری، ملاقات، تماس تلفنی با خانواده، خدمات پزشکی، خرید و تهیه مواد غذایی مناسب محروم بوده است.
به دنبال اعتصاب غذا این زندانی سیاسی در اعتراض به محرومیت از حقوق اولیه و وضعیت نگهداری در قرنطینه این زندان در تاریخ ۱۴ فروردین ۱۳۹۷، به دفتر رئیس زندان احضار شده و توسط مسئولین زندان به مدت یک ساعت و نیم مورد بازجویی و تهدید قرار داده گرفت، در حین بیرون آمدن از اتاق توسط معاون رئیس زندان غلامرضا قدیر در حالیکه پابند و دستبند داشت از بالای پله های طبقه دوم ساختمان به پایین پرتاب شد.
این زندانی سیاسی که بدلیل داشتن پابند و دستبند قادر به کنترل نبود، در اثر پرتاب دچار شکستگی ران پای راست از دو نقطه، شکستگی ساق پای چپ، در رفتن کتف و ضرب دیدگی مهره های کمر شده است.
وی تا آخر عمر قادر به راه رفتن نیست و هم اکنون در حد بسیار محدودی با واکر قادر به حرکت است.
این زندانی سیاسی نه ماه محروم از خدمات پزشکی، هواخوری و … در قرنطینه زندان مرکزی زاهدان محبوس بوده است.

ارژنگ داوودی زندانی سیاسی ۶۴ ساله، به اتهام محاربه، تبلیغ علیه نظام، تشکیل جمعیت غیرقانونی و توهین به نظام به اعدام و ۲۰ سال حبس تعزیری محکوم شده است ولی هم اکنون در قرنطینه زندان مرکزی زاهدان محبوس می‌باشد.
در ۱۳۹۷، به دنبال بیش از نه ماه بی خبری از وضعیت این زندانی سیاسی خانواده وی از جمله یادگار داوودی عموی ۷۸ ساله و پسرانش که جهت پیگیری وضعیت ایشان به زندان مرکزی زاهدان مراجعه کرده بودند توسط مسئولان زندان مرکزی زاهدان بازداشت شده و پس از ۲ ماه بازداشت و تهدید و سرانجام با اخاذی میزان زیادی پول، آزاد شدند.

آقای داوودی در سال ۱۳۸۲ بازداشت  و ۱۶ ماه پس از بازداشت به اتهام‌ راه‌اندازی و تاسیس «جنبش آزادی ایرانیان» و «کنفدراسیون دانشجویان ایرانی» توهین به رهبر و بنیانگذار جمهوری اسلامی و مسئولان نظام و روحانیان و توهین به مقدسات به ۱۵ سال زندان، ۷۴ ضربه شلاق و پنج سال محرومیت از حقوق اجتماعی محکوم شد.
در سال ۱۳۸۳، شعبه یکم دادگاه انقلاب کرج این زندانی سیاسی را به اتهام «محاربه از راه ارتباط با سازمان مجاهدین خلق» به اعدام محکوم کرد که این حکم در فروردین ماه ۹۵ به ۵ سال حبس در تبعید کاهش یافت. وی با گذراندن سیزده سال حبس، همچنان از حق مرخصی محروم می باشد.

وی در سال‌های زندان، بارها مورد شکنجه‌های وحشیانه قرار گرفته و بخشی از بینایی و شنوایی خود را در اثر این شکنجه‌ها از دست داده است.