وجود ۸۸۶ کودک بازمانده از تحصیل و ثبت ۱۰۹ ازدواج زیر سن ۱۵ سال در استان مرکزی

حقوق بشر در ایران – امروز سه شنبه ۴ آذر ماه ۱۳۹۹، در شش ماهه اول سال جاری دستکم ۱۰۹ مورد ازدواج دختران زیر سن ۱۵ سال و ثبت ۱۰۵۵ مورد بارداری زنان زیر سن قانونی در استان مرکزی ثبت شده است. 

به گزارش حقوق بشر در ایران به نقل از عصر ایران، امروز سه شنبه ۴ آذر ماه ۱۳۹۹، زهرا کسائی پور، مدیر کل امور بانوان و خانواده استاندار مرکزی در کارگروه اجتماعی، فرهنگی، سلامت، زنان و خانواده از ثبت ۱۰۹ ازدواج دختران زیر سن ۱۵ سال در۶ ماهه اول سال ۱۳۹۹، در این استان خبر داد و در ادامه با ارائه آماری از سال ۱۳۹۵ تا ۱۳۹۸ به رقمی معادل ۱۰۵۵ مورد بارداری برای زنان زیر سن ۱۸ سال پرده برداشت. این مقام مسئول در استان مرکزی از وجود ۱۷۹ کودک کار و همچنین ۸۸۶ کودک بازمانده از تحصیل در این استان خبر داد. 

مدیرکل امور بانوان و خانواده استاندار مرکزی در تشریح این خبر گفت: “از سال ۱۳۹۶ تا سال ۱۳۹۸، رقمی معادل ۱۱۵۷ ازدواج دختر زیر ۱۵ سال، در نیمه اول سال جاری ۱۰۹ ازدواج زیر ۱۵ سال، از سال ۱۳۹۵ تا ۱۳۹۸ بالغ بر ۱۰۵۵ بارداری زیر ۱۸ سال و در سال جاری ۱۰۹ بارداری زیر ۱۸ سال به ثبت رسیده است.”

زهرا کسائی‌پور، که در کارگروه اجتماعی، فرهنگی، سلامت، زنان و خانواده استان مرکزی صحبت می کرد افزود: “از مجموع ۱۷۹ کودک کار در استان که ۱۲۵ نفر آنها پسر و مابقی دختر هستند و از مجموع کودکان کار ۱۴۱نفر در اراک و مابقی در ساوه شناسایی شدند.”

کسایی پور خاطرنشان کرد: “در سال جاری ۸۸۶ کودک بازمانده از تحصیل و ۱۰ هزار و ۵۳۷ کودک اتباع و مهاجر در استان شناسایی شده است که از مجموع اتباع و مهاجرین ۸۰۳۰ نفر دارای کارت و مابقی فاقد کارت هستند.”

وی افزود: “از مجموع ۳هزار و ۲۲۸ کودک تحت پوشش نهادهای حمایتی ۱۰۶۶۱  نفر پسر و مابقی دختر هستند. همچنین ۳۳۲ کودک بدسرپرست و ۷۷۵ کودک مادر سرپرست نیز به ثبت رسیده است.”

در گزارش آماری که در تاریخ ۲۶ خرداد ماه ۱۳۹۸, توسط مرکز آمار و اطلاعات راهبردی وزارت تعاون منتشر کرده بود به اعداد  ارقامی بر می خوریم که واقعا سوء مدیریت در کشور را بیش از پیش نمایان می کند. 

مطابق نتایج سالانه طرح آمارگیری نیروی کار نشان می‌دهد جمعیت ۶ تا ۱۹ ساله در سال ۱۳۹۶ برای جامعه خانوارهای معمولی ساکن و گروهی، ۱۶میلیون و۹۶۶ هزار و ۷۱۲ نفر برآورد شد که از این تعداد ۵۱.۴ درصد پسر و ۴۸.۴ درصد دختر هستند.

همچنین جمعیت ۶ تا ۱۹ ساله طی سال‌های ۱۳۹۴ تا ۱۳۹۶ روندی افزایشی داشته و از ۱۶ میلیون و ۴۱۷ هزار نفر سال ۱۳۹۴ به یک میلیون و ۶۹۶ هزار نفر در سال ۱۳۹۶ افزایش یافته است. طی سال‌های مزبور روند افزایشی برای جمعیت ۶ تا ۹ ساله و ۱۰ تا ۱۴ ساله نیز برقرار است اما جمعیت ۱۵ تا ۱۹ ساله در سال ۱۳۹۶ نسبت به سال ۱۳۹۵ کاهش یافته است.

بررسی وضعیت تحصیلی جمعیت ۱۹ تا ۶ ساله کشور با هم نشان می‌دهد از کل جمعیت ۶ تا ۱۹ساله، ۹۸.۵ درصد باسواد هستند. از این تعداد ۵۱.۶ درصد به پسران و ۴۸.۴ درصد به دختران اختصاص دارد. از بین جمعیت با سواد این گروه سنی ۱۶۸ هزار و ۲۳۴ نفر در حال حاضر تحصیل نمی‌کنند و خارج از سیستم آموزشی هستند و سهم پسران و دختران از این تعداد به ترتیب ۴۶.۴ و ۵۳.۶ درصد است.

ملاحظه می‌شود در آمار ارائه شده سهم دختران باسوادی که در حال حاضر تحصیل نمی‌کنند بیشتر است. از کل افراد ۶ تا ۱۹ ساله که در حال حاضر تحصیل نمی‌کنند،۳۶ هزار و ۹۰۹ نفر مربوط به گروه سنی ۶ تا ۹ ساله و ۱۵۵ هزار و ۹۸ نفر مربوط به گروه سنی ۱۰ تا ۱۴ ساله و یک میلیون و ۴۹۰ هزار و ۳۳۹ نفر به گروه سنی ۱۵ تا ۱۹ ساله اختصاص دارد. درست است که برخی از افراد گروه سنی ۱۵ تا ۱۹ ساله پشت کنکور هستند و موقتا از سیستم آموزشی خارج شده‌اند، اما برای گروه سنی ۶ تا ۱۴ ساله که در سن تحصیل هستند خروج از آموزش جای تامل دارد و ممکن است با هدف اشتغال باشد.

بررسی وضع فعالیت کودکان ۱۷-۱۰ ساله کشور در سال ۱۳۹۶ نشان می‌دهد که از حدود ۹ میلیون کودک حدود ۴۹۹ هزار کودک فعال یعنی شاغل و در جست ‌و جوی کار هستند که نسبت به سال‌های ۱۳۹۴ و ۱۳۹۵ با افزایش ۹۶ درصدی و ۶۰۰ درصدی روبرو بودند. 

از میان این کودکان حدود ۴۱۰ هزار کودک شاغل و ۸۹ هزار کودک در جست ‌و جوی کار بوده‌اند که نسبت به سال‌های ۱۳۹۴ و ۱۳۹۵ کودکان شاغل به ترتیب ۱۰.۲ و ۱۱.۵ درصد افزایش و کودکان در جست ‌و جوی کار در سال ۱۳۹۴ با افزایش ۷ درصدی و در سال ۱۳۹۵ با کاهش ۱۳.۵ درصد روبرو بوده است.یافته‌های این پژوهش طی سال‌های ۱۳۹۴ تا ۱۳۹۶ درباره وضع فعالیت کودکان بیانگر این است که بیشتر این کودکان را پسران تشکیل می‌دهند.

دسترسی افراد به امکانات شهری,  پزشکی و بهداشتی از جمله موارد تاکید شده در ماده ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر می باشد و بر محق بودن افراد بر تامین اجتماعی مناسب از نظر بهداشت, درمان, خوراک, مسکن, پوشاک و برخورداری از خدمات حمایتی اجتماعی در مواقع بیکاری ، بیماری ، نقص اعضا ، بیوگی ، پیری یا در تمام موارد دیگری که به علل خارج از اراده انسان، وسایل امرار معاش او از بین رفته باشد از شرایط آبرومندانه زندگی برخوردار شود.