صدور مجدد حکم اعدام برای آرمان عبدالعالی، زندانی متهم به قتل عمد
حقوق بشر در ایران – امروز شنبه ۵ مهر ماه ۱۳۹۹، شعبه ۵ دادگاه کیفری استان تهران به ریاست قاضی بابائی، با صدور دادنامه ای با ۱۱ صفحه آرمان عبدالعالی، زندانی متهم به قتل و محبوس در زندان رجائی شهر کرج را به اعدام محکوم کرد.
به گزارش حقوق بشر در ایران به نقل از رُکنا، امروز شنبه ۵ مهر ماه ۱۳۹۹، آرمان عبدالعالی، متهم به قتل عمد غزاله شکور, در سال ۱۳۹۲, از اندرزگاه ۲ زندان رجائی شهر کرج، توسط شعبه ۵ دادگاه کیفری ۲ تهران به به ریاست قاضی بابائی، برای دومین بار به اعدام محکوم شد. پیش از این اجرای حکم اعدام آرمان عبدالعالی با توجه به تائید درخواست اعاده دادرسی تعلیق شده بود.
رسیدگی به این پرونده از شامگاه ۱۲ اسفند ۱۳۹۲ به دنبال ناپدید شدن غزاله شکور، دختر ۱۹ ساله در دستور کار پلیس قرار گرفت.
مادر غزاله به پلیس گفت: “دخترم ظهر برای رفتن به مطب دکتر از خانه خارج شد و دیگر باز نگشت. همه جا را دنبال او گشته ام اما خبری از دخترم نیست. به دنبال اظهارات این زن تلاش برای افشای راز ناپدید شدن دختر جوان آغاز شد و پلیس در نخستین گام از تحقیقات به بررسی ریز مکالمات تلفنی دختر جوان پرداخت. در نتیجه به رابطه او با پسر ۱۸ ساله ای به نام آرمان پی برد. وقتی پلیس در اتاق آرمان با آثار لکه های خون روبه رو شد این پسر را در خانه پدری اش میر داماد بازداشت کرد. وی منکر رابطه پنهانی با غزاله شد اما در بازجویی های بعدی به قتل اعتراف کرد.”
آرمان گفت: “من و غزاله چند ماه قبل که برای سفر به آنتالیا رفته بودیم با هم آشنا شدیم و پس از بازگشت به ایران ارتباط مان با هم ادامه پیدا کرد و با هم قرار ازدواج گذاشتیم.”
وی درباره جزییات جنایت گفت: “ظهر ۱۲ اسفند ماه وقتی پدر و مادرم در خانه نبودند غزاله را به خانه مان دعوت کردم تا با او صحبت کنم. غزاله گفت تصمیم گرفته از ایران برود .که از شنیدن این حرف عصبانی شدم. من او را هل دادم که سرش به کنار تخت برخورد کرد. سپس چند ضربه با میله بارفیکس به سرش زدم. من که ترسیده بودم جنازه را داخل یک چمدان گذاشتم و در خیابان رها کردم.”
به دنبال اعترافات این پسر و بازسازی صحنه جرم و در حالی که هنوز جسد کشف نشده بود آرمان در شعبه ۴ دادگاه کیفری یک استان تهران پای میز محاکمه ایستاد.
پسر جوان در دادگاه سناریوی تازه ای مطرح کرد و گفت: “من قبلا تحت فشار به قتل عمدی غزاله اعتراف کرده بودم. اما حالا می گویم من او را نکشتم و بی گناهم.”
وی در تشریح جزییات ماجرا گفت: من غزاله را به خانه مان دعوت کرده بودم که یکباره در راه پله ها پایش سر خورد و سرش به دیوار برخورد کرد. او بیهوش شده و من به شدت ترسیده بودم. از ترس اینکه پدر و مادر سر برسند جنازه را داخل یک چمدان چرخ دار گذاشتم و به سر خیابان بردم و آن را در کنار یک سطل زباله رها کردم و نمی دانم بعد از آن چه بر سر جنازه آمد. من به غزاله علاقمند بودم و ضربه کشنده ای به او نزدم.
با گذشت ۶ سال از این ماجرا و در حالی که هنوز جسد غزاله پیدا نشده بود آرمان پای چوبه دار رفت اما پدر و مادر غزاله به او فرصت دیگری دادند تا شاید بگوید جسد دخترشان را کجا مخفی کرده است. اما در همین حال وکیل آرمان با توجه به اینکه جسد غزاله پیدا نشده و همچنین با طرح این موضوع که خانواده غزاله چند ماه بعد از ماجرای قتل دخترشان از دانشگاه برای وی مرخصی تحصیلی گرفته بودند و نیز فیس بوک وی بار دیگر بازگشایی شده بود مدعی بی گناهی موکلش شد و درخواست اعاده دادرسی را مطرح کرد.
با طرح این موضوع، قضات دیوان عالی کشور اعاده دادرسی را پذیرفتند و پرونده برای رسیدگی دوباره به شعبه ۵ دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد. آرمان ۲۲شهریور ماه ۱۳۹۹، برای دومین بار پای میز محاکمه ایستاد.
در دومین جلسه دادگاه که به ریاست قاضی بابایی و با حضور رضایی، قاضی مستشار برگزار شد نماینده دادستان کیفر خواست را خواند و گفت: “آرمان متولد ۱۹ اسفند سال ۱۳۷۴ که حالا دانشجویی ارشد رشته مهندسی پزشکی است متهم است که در تاریخ ۱۲ اسفند ماه سال ۱۳۹۲ غزاله شکور، ۱۹ ساله را در خانه پدری اش در خیابان میر داماد، کوچه البرز کشته که برایش اشد مجازات می خواهم.”
سپس آرمان در جایگاه ویژه ایستاد و گفت: “من غزاله را نکشتم و اتهام را قبول ندارم .من آن روز از مدرسه به خانه آمدم و ناهار خوردم. میخواستم که گوشی موبایلم زنگ خورد .غزاله گفت وقت دکتر او به ۱ ساعت بعد افتاده. او گفت بیا تا یکدیگر را ملاقات کنیم. آن روز دوشنبه بود .گفتم چهارشنبه با هم قرار داریم اما گفت میخواهد به خانه مان بیاید. او به اصرار خودش به خانه مان آمد. با هم صحبت کردیم. او کتاب سوئدی روی میز را دید و چون می‌خواست از ایران برود به همین خاطر در این باره با هم صحبت کردیم. چند بار گوشی موبایل او زنگ خورد او یکباره تصمیم گرفت از خانه بیرون برود که پایش سر خورد و زمین افتاد.
وی در پاسخ به سوال قاضی درباره علت درگیری و عصبانیت در روز حادثه گفت: “من آن روز اصلا عصبانی نشدم. من ۷۶ روز در سوییت بودم و به من می‌گفتند پدر و مادرم در سوییت کناری هستند و آنها را شکنجه می‌دهند .آنها می گفتند می‌خواهند برادر کوچکم را هم بگیرند .به همین خاطر قتل را گردن گرفتم. من در آن زمان بچه بودم. چیزی نمی فهمیدم.”
وی حالی که گریه میکرد گفت: “وقتی غزاله می‌خواست از خانه بیرون برود من مقابل در رفتم .خانه مان در طبقه چهارم است .او خداحافظی کرد و من در را بستم که صدای جیغ او را شنیدم .در را باز کردم و دیدم از بالای پله ها افتاده. من او را صدا زدم. ترسیده بودم. نمیدانم چطور شد خیلی سریع او را به داخل خانه آوردم و روی پادری گذاشتم. روی ان پلاستیک کشیدم و او را با چمدان به بیرون از خانه بردم.”
آرمان در پاسخ به سوال قاضی درباره اینکه هنگام انتقال جسد به سطل زباله می دانستی که او زنده است یا نه گفت: “نمی دانم مرده بود یا زنده. من بی هدف در خیابان راه می‌رفتم .من حماقت پشت حماقت کردم و حالا بعد از ۷ سال متوجه شدم باید به اورژانس تماس می‌گرفتم. باور کنید من دیوانه شده بودم . من فکر می‌کردم مثل یک بازی کامپیوتری است که غزاله از سطل زباله بلند می شود و به خانه اش می رود.”
او در مورد اختلاف خود با غزال گفت نیز گفت: “ما اختلافی با هم نداشتیم .ما در سفر ترکیه با هم آشنا شده بودیم. در مدت ۲ سال سه بار رابطه مان تمام شد اما هر بار خودش برمی‌گشت. اولین بار من به او اصرار کردم اما دوباره آخر خودش به سراغم آمد .من چرا باید به او آسیب می‌زدم. من آن زمان دبیرستانی بودم و در رشته تجربی درس می خواندم. عقلم نمی‌رسد .به همین خاطر دست به چنین کار احمقانه ای زدم.”
پدر آرمان برخواست و گفت معدل در آن زمان ۷ بود و اوضاع روحی خوبی نداشت. سپس وکلای اولیای دم و متهم به دفاع پرداختند و ایراداتی را مطرح کردند.
آرمان وقتی برای آخرین دفاع پشت تریبون قرار گرفت و گفت: “من اشتباه کردم اما قاتل نیستم. من آن زمان بچه بودم و نفهمیدم چکار می کنم.”
در پایان جلسه دادرسی قضات وارد شور شدند و قضات دادگاه در رای ۱۱ صفحه ای آرمان را به قصاص محکوم کردند.
لازم به ذکر است، در تاریخ ۱۱ دی ماه ۱۳۹۸, در حالی که آرمان عبدالعالی، برای اجرای حکم اعدام از اندرزگاه ۲ زندان رجائی شهر کرج به سلول انفرادی منتقل شده بود اجرای حکم اعدامش به مدت ۳۰ روز تعلیق شده بود.
- بیشتر بخوانید: تعویق اجرای حکم اعدام آرمان عبدالعالی در پی اخذ مهلت ۱ماهه
حقوق بشر در ایران؛ در تاریخ ۱۰ دی ماه ۱۳۹۸, با انتشار گزارشی با مضمون اجرای احکام اعدام ۳ متهم به قتل و انتقال ۵ زندانی جهت اجرای حکم اعدام به سلول انفرادی, انتقال آرمان عبدالعالی به سلول انفرادی جهت اجرای حکم اعدام را اطلاع رسانی کرده بود.
- بیشتر بخوانید؛ زندان رجائی شهر؛ اجرای احکام اعدام ۳ متهم به قتل و انتقال ۵ زندانی جهت اجرای حکم اعدام به سلول انفرادی
همچنین سازمان عفو بین الملل با صدور اعلامیه ای نسبت به احتمال اجرای قریب الوقوع حکم اعدام “آرمان عبدالعالی”, زندانی متهم به قتل “غزاله شکور” واکنش نشان داده بود و از مسئولان جمهوری اسلامی خواسته بود تا اعدام این کودک – مجرم متهم به قتل را متوقف کنند.
این سازمان بین المللی مدافع حقوق بشر اعلام کرد: “مقام‌های ایرانی باید فورا اعدام آرمان عبدالعالی را که قرار است فردا صبح اجرا شود، متوقف کنند. او در زمان دستگیری کودک بوده است و اعدام او نقض فاحش قوانین بین‌المللی خواهد بود. آرمان عبدالعالی در زمان دستگیری تنها ۱۷سال سن داشته است.”
تحقیقات پلیس در این پرونده معیوب و ناقص بوده و محاکمه آرمان عبدالعالی نیز به غایت غیر منصفانه بوده است. او به دادگاه اعلام کرده که پس از دستگیری به مدت ۷۶ روز در سلول انفرادی نگهداری شده و از طریق ضرب و شتم مورد شکنجه قرار گرفته تا علیه خود اعتراف کند. دادگاه به جای انجام تحقیقات در مورد شکایات مربوط به شکنجه و حذف اعترافات گرفته شده به عنوان یکی از ادله اثبات، به اعترافات اجباری آرمان عبدالعالی استناد کرده تا حکم محکومیت وی را صادر کند.
بر اساس گزارش سالانه سازمان عفو بین الملل، در سال ۲۰۱۹ میلادی, حکومت ایران دست کم ۲۵۱ نفر را اعدام کرده و دستکم ۴ نفر از اعدام شدگان در زمان وقوع جرم کمتر از ۱۸ سال سن داشتند. با این حال، به دلیل عدم شفافیت مقامات، پی بردن به تعداد واقعی اعدام ها در این کشور دشوار است و ممکن است بسیار بالاتر از رقم اعلام شده باشد.
با توجه به اسناد بین المللی حقوق بشر و همچنین ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر هیچ فردی نباید مورد رفتاری قرار بگیرد که منجر به تنزل مقام انسانی وی بشود.
براساس آمارهای منتشره از سوی سازمانهای مدافع حقوق بشر ایران از جمله کشورهایی است که دارای سرانه اعدام بسیار زیادی است و در رتبه جهانی ایران بعد از چین بالاترین تعداد اعدام های سالیانه را دارا می باشد.
در تاریخ ۲۹ بهمن ماه ۱۳۹۸, سازمان عفو بین الملل, با انتشار گزارشی که به تفسیر موارد نقض حقوق بشر در ایران پرداخته بود در بخشی از این گزارش پیرامون صدور و اجرای احکام اعدام اعلام کرد: “حکم اعدام همچنان برای اعمالی در نظر گرفته شد که در قوانین بین المللی حقوق بشر مجاز به شمار میروند، اعمالی که از جمله شامل رابطه جنسی افراد همجنس با رضایت متقابل و روابط جنسی خارج از چارچوب زناشویی می شد؛ صدور حکم اعدام همچنین برای جرائمی از قبیل توهین به پیامبر اسلام , محاربه و افساد فی الارض, ادامه یافت که تعریف بسیار مبهمی دارند”.
اشتراک گذاری
