محدودیت فضا و رفتارهای توهین آمیز رئيس تیپ ۶ زندان تهران بزرگ با زندانیان

حقوق بشر در ایران ـ امروز چهارشنبه ۱۶ فروردین ماه ۱۴۰۲، زندانیان محبوس در تیپ ۶ زندان تهران بزرگ علیرغم ادعای مسئولان سازمان زندانها از حقوق اولیه یک زندانی محروم و در وضعیتی بدور از شان و مقام انسانی شان بسر می برند.

به گزارش حقوق بشر در ایران، امروز چهارشنبه ۱۶ فروردین ماه ۱۴۰۲، زندانیان محبوس در تیپ ۶ زندان تهران بزرگ، علیرغم محرومیت از حقوق اولیه یک متهم و یک زندانی از سوی مسئولان این زندان هم با انواع و اقسام محرومیتها دست و پنجه نرم می کنند و با توجه به سو مدیریت پیروزفر، رئیس تیپ ۶ این زندان، زندانیان در وضعیت روحی و روانی بسیار وخیمی قرار بگیرند. این بی توجهی در حالی صورت گرفته که بر طبق ماده ۳۴ آئین نامه سازمان زندانها و اقدامات تامینی کشور مسئولان زندان تهران بزرگ موظف به تامین فضای کافی برای هر زندانی هستند. 

به نقل از یک منبع مطلع در گفتگو با گزارشگر حقوق بشر در ایران:”۴۰ زندانی محبوس در تیپ ۶ زندان تهران بزرگ با انواع و اقسام محدودیتها دست به گریبان هستند که از جمله آنها می توان به کمبود فضا، فقدان تخت برای زندانیان، ممانعت مسئولان زندان برای دسترسی زندانیان به وسائل مصرفی روزانه از جمله منع دسترسی زندانیان به کتاب برای مطالعه زندانیان، همچنین میزان متر مربع فضایی که برای هر زندانی نیاز هست در زندان تهران بزرگ رعایت نمی شود. از سوی دیگر، در هر سالن دارای ۱۶ تا اتاق است و در این اتاقها تختهای ۳ طبقه ای وجود دارد که می شود برای هر اتاق می شود ۴ زندانی در نظر گرفت و بادی این نکته را تاکید کرد که طبقه سوم تختها با توجه به ارتفاع بیش از ۲ متر از سطح زمین و از سوی دیگر با توجه به این نکته که اکثر زندانیان از داروهای اعصاب روان استفاده می کنند و پس از مصرف داروها به خواب سنگینی فرو می روند و همین مساله پیشتر منجر به این شد تا مرتضی کارگر از زندانیانی که به خاطر ناتوانی در پرداخت مهریه در زندان بسر می برد بر اثر افتادن از طبقه سوم به سطح زمین با لختگی خون در مغزش مواجه و چندی بعد جان باخت.”

این منبع مطلع همچنین افزود:”ابتدا در این تیپ از زندان تهران بزرگ ۱۶ اتاق بود بعد شد به ۱۲ اتاق و به مرور زمان شد ۱۰ اتاق و سپس ۸ و آخرین مرحله هم وقتی زندانیان به این شرایط اعتراض کردند پیروزفر، رئیس تیپ ۶ زندان با خط و نشان کشیدن برای زندانیان و استفاده از الفاظ رکیک بر علیه زندانیان و حواله دادن قسمتهایی از بدن خود به زندانیان منجر شده تا زندانیان به این شرایط بیش از پیش معترض بشوند. وقتی زندانیان به ناچار مجبور به دادن ویس به خارج از زندان می شوند با تهدیدهای پیروزفر مواجه می شوند و زندانیان را با الفاظی همچون (دو زاری) خطاب می کند و تهدید خود بر علیه این زندانیان را بیش از پیش شدت داده است. این فرد حتی تمام پرده های روی تختها را ممنوع کرده و اخیرا هم زندانیان را از ۸ اتاق به ۶ اتاق منتقل کرده، فاصله تختها از یکدیگر بسیار کم است و بارها زندانیان از نواحی مختلف سر با آسیبهایی که به قسمتهای فلزی این تختها برخورد می کند مواجه می شوند.” 

این منبع مطلع همچنین افزود:”اخیرا پیروزفر دستور داده سبدهایی که هر زندانی برای خود داشت و در آن لوازم شخصی از قبیل کفش،‌ کتاب و سایر لوازم شخصی خود را می گذاشتند به همراه کلیه کتابها از زندانیان باید جمع آوری شود. همچنین، از اول ماه رمضان، چون دم سحر وعده غذای زندانیان توزیع می شود و برخی زندانیان بدلیل مصرف دارو روزه نمی توانند بگیرند مجبور هستند این غذاها را در جایی سرد نگهداری کنند تا فاسد نشود اما بدلیل فقدان یک دستگاه یخچال فریزر در تیپ ۶ این زندان غذاها فاسد و بیرون ریخته می شود. تمام این موارد ناشی از سو رفتار پیروزفر که مسئول تیپ ۶ زندان تهران بزرگ است شکل گرفته و به بدترین شکل ممکن با زندانیان برخورد می کنند.” 

این منبع مطلع در خاتمه افزود:”حتی اگر چنانچه یک زندانی یخچال و یا هر وسیله ای را خریداری کند و پس از مدتی آزاد و یا زندان دیگری منتقل بشود اجازه خارج کردن آن وسیله را از زندان ندارد و باید قید آن وسیله را بزند.”

محرومیت زندانیان و وضعیت وخیم نگهداری آنها در زندانها در حالی ادامه دارد که پیش از این هم گزارشگران ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد در گزارشات دوره ای خود به این شرایط زندانیان اعتراض کردند اما مسئولان ستاد حقوق بشر قوه قضائیه و سازمان زندانها به جای توجه و رفع این مشکلات برای فراهم کردن رفاه حال زندانیان بیش از پیش فضای زندانها را غیر قابل سکونت می کنند. 

در حالی زندانیان محبوس در تیپ ۶ زندان تهران بزرگ با انواع و اقسام محرومیتها دست به گریبان هستند که در ماده ۳۴ آئین نامه اجرایی سازمان زندان ها و اقدامات تأمینی و تربیتی کشور، چنانچه ظرفیت و فضای فیزیکی زندان، قابلیت اجرای مفادی همچون طرح طبقه بندی را نداشته باشد، مدیر زندان با هماهنگی با مدیرکل زندان های استان موظف است تا با تغییر معماری محیط، فضای لازمه برای سکونت زندانیان و متهمان در شرایط مطلوب را فراهم سازد؛ امری که تاکنون در اکثر موارد مورد توجه مسئولان مربوطه قرار نگرفته است.